(Nie)zwykła historia • 1D

2. Co Ty tu robisz?

- To co? Idziemy? - zapytał Louis

- Pewnie, tylko zawiążę buta - odpowiedziałem od razu

Już sam nie wiedziałem co mam o nim myśleć, z jednej strony bardzo fajnie się z nim rozmawia, a z drugiej strony w dalszym ciągu jest to nieznajomy koleś, który nie wiadomo skąd wziął się akurat tutaj. Stwierdziłem, że zapytam go o parę rzeczy.

- Ej, sory, że tak zapytam, ale w ogóle co robisz tutaj? Znam każdego na tym osiedlu, a Ciebie niezbyt kojarzę. Opowiedz co Cię tu sprowadza.

- Mieszkam tu od niedawna, przeprowadziłem się z drugiego końca miasta. Znajomi mi polecali to miejsce, mówili, że jest tu cicho i spokojnie.

- Fakt, jest tu spokojnie, ale przecież to takie zadupie, zwłaszcza, że mieszkałeś na drugim końcu miasta. Podziwiam Cię, że chciało Ci się jechać tutaj. Mieszkasz sam? - zapytałem, nawet nie wiedząc dlaczego przyszło mi do głowy to pytanie

- Tak, chciałem się przeprowadzić do mojej dziewczyny, znaczy byłej dziewczyny

- Oj, przepraszam nie wiedziałem. Rozstaliście się?

- Tak, parę dni temu - powiedział chłopak wyraźnie smutny

W sumie zrobiło mi się głupio, że o to spytałem, przecież to jego prywatne sprawy, a ja jak zwykle jestem ciekawski...

- W ogóle to szukam aktualnie współlokatora, bo tak średnio mi się uśmiecha mieszkać samemu - kontynuował Louis ze znaczącym spojrzeniem na mnie

Po tych słowach spojrzałem na niego jak na kosmitę, chyba nie myśli, że ja z nim zamieszkam. Nie znam go, to po pierwsze, a po drugie mam dopiero 18 lat i na razie nie chcę się wyprowadzać z mojego mieszkania. No i nie myliłem się...

- A może Ty chciałbyś zamieszkać ze mną? - zapytał z nadzieją w głosie chłopak

- Co Ty gadasz? Znamy się może godzinę, a Ty składasz mi takie propozycje? - odparłem nieco poirytowany

- No dawaj, będzie fajnie. Zawsze chciałem mieć współlokatora. - nie dawał za wygraną Louis

- Ale Louis to nie jest najlepszy pomysł. Jesteś ode mnie starszy, praktycznie się nie znamy, poza tym ja mam dopiero 18 lat, nie chcę się wyprowadzać z mojego mieszkania jak na razie.

- Dobrze, nie będę Cię na siłę namawiał, ale pamiętaj, że w razie czego propozycja nadal aktualna

Co on do cholery kombinuje?! Najpierw się na mnie podejrzanie patrzył, a teraz proponuje mi wspólne mieszkanie? Coś z tym gościem jest nie tak. Może jeszcze zapyta mnie o moją orientację...

- Kuba, mam do Ciebie pewne pytanie, ale trochę głupio jest mi je zadać

- Jakie? Wal śmiało

- Ty jesteś zajęty? W sensie, czy masz kogoś na oku?

W tym momencie mnie zamurowało, chyba pora zakończyć z nim znajomość, bo to się źle skończy.

- A co Cię to obchodzi? Nie musisz wiedzieć o mnie wszystkiego... - zdenerwowałem się

- Nie no, po prostu chcę wiedzieć. jestem ciekawy tego jak sobie żyjesz.

- Poza tym przecież mówiłeś, że miałeś dziewczynę

- No miałem, ale już nie mam. Nie ma co wracać do przeszłości. To odpowiesz mi na moje pytanie?

- Louis, nie teraz, poza tym przypomniało mi się, że muszę coś załatwić

- Ehhh, no dobrze to jeszcze zadzwonię do Ciebie

Uff, poszedł sobie, w ogóle co mnie podkusiło, żeby podać mu swój numer telefonu? Ewidentnie ten chłopak ma coś nie po kolei w głowie, może uciekł z psychiatryka, tego nikt nie wie. Muszę się zastanowić, czy chcę z nim w ogóle utrzymywać kontakt. Jak mam być szczery to trochę zaczynam się go bać.

Pomyślałem, że do wieczora sam pochodzę sobie po parku.

3 godziny później...

Jest godzina 20:30, chyba pora wracać do domu. Wolnym krokiem poszedłem w kierunku mojego bloku i w pewnym momencie zobaczyłem jego... stał przy drzwiach wejściowych do klatki. Przestraszyłem się zwłaszcza, że na głowie miał kaptur, przez co w pierwszej chwili nie poznałem go, a było naprawdę ciemno.

Hejka, napiszcie jak Wam się podobał drugi rozdział, muszę Wam powiedzieć, że naprawdę wkręciłem się w to. Oczywiście chcę Wam podziękować za taki odbiór pierwszego rozdziału, naprawdę dziękuje za każde miłe słowo, to daje największą motywację.

Jak myślicie, co planuje Louis? Niebezpieczny człowiek, czy spoko ziomek?

Next?