Teen Wolf (Texting)

Çünkü o bizim Stiles'imiz.

Stiles
Ellerim cebimde puslu,soğuk ve kapkaranlık sokaklarda öylece yürüyordum.Arkadaşlarım gerçekleri tek tek yüzüme vurup dönüşmem gerektiğini söylüyorlardı.Bunu istemiyordum.O yaşantıya ait değildim ve sırf o yaşantıya ait olmamak için ölümü de göze alabilirdim.Herkese kıyabilirdim.Babama,Scott'a,Malia'ya,bütün arkadaşlarıma...Ama Danica'ya kıyamıyordum.O masum,ıslak gözlerini aklımdan çıkaramıyordum.Ölmemi istemediğini söyleyişini,dönüşmemi istemesini unutamıyordum.Birkaç saat önce Liam'ın beni gruptan atmasıyla evime gelmişti.Küçük bir kavga ettik.Çünkü ona dayanamıyordum.Beni hemen etkisi altına alıyordu.Bir hışımla kapşonlumu giyip evden çıkmıştım.O zamandan beri dışarıdaydım.Doğduğumdan beri yaşadığım,her köşesinde ayrı bir anım olan sokaklarda yürüyordum.Defalarca kez telefonum çalmıştı ve en sonunda şarjının bitmesiyle kapandı.Babam aramıştı.Arkadaşlarım isteseler beni kolayca bulabilirdi ancak kimse yanıma gelmemişti.Uzaktan beni izlediklerini biliyordum.Aiden çatılarda gezerek her ne kadar onu farketmediğimi sansa da orada olduğunu biliyordum.Scott ise arkamdan geliyordu.Gerçekten profesyoneldi.Ama ben bir şekilde anlıyordum.Bir sürü kurtadamın olduğu çevremde tek insan olarak yaşamak kolay değildi.Herhangi bir tehlike anında onlar refleksleriyle kendilerini kurtarabilirken beni kurtaran öngörüm,zekam ve hislerim oluyordu.Kendimi seviyordum.Özelliklerimi,bedenimi,yaşamımı...Her şeyimi seviyordum.Kendimden,canımdan öte Danica'yı çok seviyordum.Ona olan sevgim yaşama dürtümü kuvvetlendiriyordu.Aptal bir hastalık yüzünden ondan ayrılmak istemiyordum.Bu yüzden Scott'ın teklifini kabul etmiştim.Beni dönüştürecekti.Çünkü zamanım azalıyordu ve bu benim için tek şanstı.Isırık beni kurtarabilirdi.Ama öldürebilirdi de.

Çocuk parkına geçip bir salıncağa oturdum.İnsan olarak ya da hayattaki son zamanlarımdı.Kendimi hazır hissettiğimde Scott işi bitirecekti.Onun da gergin olduğunu biliyordum.Eğer sonucunda ölürsem kendini suçlayacağını da biliyordum.Sadece o değil,hepsi kendini suçlayacaktı. "Orada olduğunuzu biliyorum." Hafif bağırmıştım.Ardından Scott kırmızı,Aiden ise mavi gözleriyle belirdi. "Ben anlar demiştim."dedi Aiden gözlerini normale döndürerek.

Scott da derin bir nefes verip gözlerini normale döndürdü. "Hazır mısın?" Başımı olumsuz anlamda salladım.Hiçbir zaman hazır olmayacaktım. "Danica'yı son kez görmek istiyorum.Şarjım yok,onu arar mısın?" Scott'a bakarak söylememe rağmen Aiden sesli bir şekilde uludu.Birkaç dakika sonra Danica sarı gözleriyle yanımızdaydı ve tabi ki yanında Malia ile.Malia tam dönüşmemişti çünkü hala kendini kontrol edemiyordu.Doğuştan kurtadam olmasına rağmen öfkesine hakim olamıyordu.

Danica hızlıca yanıma gelip boynuma sarıldı.Kollarımı beline sardım.Burnunu çekmesiyle ağladığını anladım.Ağlamasından nefret ediyordum. "Hey sümüklü,üstümü kirleteceksin."

Gülerek geri çekildiğinde sol yanağında beliren gamzesine baktım.Yaklaşıp tam gamzesinin üzerine bir öpücük kondurdum.Gülümsemesi genişlerken gözlerini sildi."Hadi bitirelim şu işi." Başımı olumsuz anlamda salladım. "Vedaları sevmem ama,bir vedayı hakediyoruz." Eliyle dudaklarımı kapatırken "Hayır Stiles,yaşayacaksın.Veda falan yok."dedi hızlıca.

Elini dudağımdan çektim. "Danica,yarı yarıya ihtimal var.Veda etmeden gitmek istemiyorum." Başını hızlıca sağa sola sallayarak "Hayır veda yok."diye bağırdı.Malia kolundan tutup sarıldı ona.Kabullenmeliydi.Sonucunda fazla üzülmemesi için şimdiden bu gerçeğin varlığını kabul etmesi gerekiyordu.

"Bana söz verin...eğer işler beklediğimiz gibi gitmez ve vücudum ısırığı kabul etmezse hiç kimse kendini suçlamayacak.Çünkü bu benim tek şansım."

Bir şey söylemediler.Aiden ve Malia birbirlerine baktılar. "Bence biz gidelim.Danica ve Scott kalsın."dedi Aiden.

Başımı olumlu anlamda salladım.Kendimi çok güçsüz hissediyordum.Danica yere oturdu. "Gel,sırtını bana yasla."