Kağıt evler içinde,
Ateş yakmak gibi, ısınmak için...
Sana gelmek böyle işte,
Parçalanmak, milyon kere...
O iğne sessizliği,
Bi' terzi ağzındaki.
Sensiz olmak böyle işte,
Niye böyle, niye?
Ahh olmuyor.
Ne yapsam, olamıyor.
Hep buzlu yolların,
Yürünmüyor, yürünmüyor.
Ve sen en yanlış kadın,
Sende kalmak, bile bile...
Yüzünü çizmek gibi, su üstüne,
Adını anmak gizlice...
Kağıt evler içinde,
Yanmış her şey, düşler bile...
Peki sen, en yanlış kadın,
Nasıl en çok sen acıttın?
Ahh olmuyor.
Ne yapsam, olamıyor...
Hep buzlu yolların,
Dönülmüyor, dönülmüyor...
EMRE AYDIN
