Bagong umaga,
Bagong pag-asa.
Sigurado ba?
Bagong pag-asa nga ba?
Hindi.
Mali.
Parang wala nang pag-asa.
Wala na akong mapagpipilian pa. I love her. I really love her. Ayokong may mangyaring masama sa kanya, mas hindi ko yun kaya.
Habang nakatingin sa babaeng maraming nakasabit na aparato sa loob ng ICU nanghihina ako. Nawawalan ng pag-asa. Wala akong makapitan.
Alam kong meron pang paraan upang madugtungan ang buhay niya. Masakit.
" Cin", boses ni Mama. Napatingin ako a gawi ng pintuan.
"M-ma-ma", nauutal ako. Bakit niya kailangang gawin to? Bakit? Kapamilya ko ba talaga siya? Nararamdaman din ba niya ang sakit na nararamdaman ko?
" Have you already decided?",tanong niya. She's so calm while saying those words na parang pinapipili niya lang ako kung anong kulay ng damit ang susuotin. Pero hindi, buhay ang nakataya dito.
She's wearing a red dress, suot din niya ang mga emerald niyang alahas . At the age of 54, she can still handle her charisma so well. She's so sure of her gestures. Holding a Louis Vuitton bag, she raise her brows, waiting for my response.
" Yes, I'm with your plan". Mabuti na lang at hindi ako nautal. Iniwas ko ang aking tingin sa kanya at lumapit sa babaeng dahilan ng paghihinagpis ko ngayon. Hinawakan ko ang infinity wedding ring sa kanyang mga kamay at hinalikan ito. Inilapit ko ang aking labi sa kanyang tenga.
" I love you so much, Hon".
