niet langer meer!

zie je snel!

De dagen daarna waren lang en saai, ik was de hele tijd aan het denken over Liam. Had ik iets fout gedaan? was het mijn schuld? was Liam verandert? was ik verandert? Ik zat op mijn bed toen mijn moeder binnen kwam. Ze vroeg aan me wat er was. Ik kon het niet beschrijven, van binnen moest ik huilen en van buiten wou ik het uitschreeuwen van woede. Ik zei tegen haar dat er niks was, ook al wist ik dat zij wel wist dat er iets was. Ze zetten een begrijpende glimlach op en toen liep ze weer weg. 

Vanaf die dag ging het eigenlijk steeds beter, ik maakten een vriend hij hete Rik. Ik en Rik kunnen het heel goed vinden. Hij woonde blijkbaar heel dicht bij mij in de buurt dus elke ochtend fietste ik met hem. Het was fijn om samen met te zijn. Natuurlijk zag ik soms Liam staan met zijn nieuwe vrienden, maar dat vergat ik dan snel weer als Rik een grapje maakte. 

Ik was in mijn kamer aan het leren toen mijn moeder binnen kwam lopen ze zei: " Lieverd, ik moet je wat vertellen". "wat dan" vroeg ik.  "Je weet toch dat ik al een tijdje aan het daten ben, nou ik ben verliefd geworden op een hele lieve man" zei mijn moeder. oh wat leuk zei ik.  Dit zal vast niet serieus worden ik want ze is al een tijdje aan het daten dacht ik op dat moment. "Ik ken hem eigenlijk al wat langer en jij kent hem ook, het is de vader van Liam". Op dat moment leek alles zwart, ik kon geen woord meer uitspreken.

Daarna hoorde ik mijn moeder vaag op de achtergrond zeggen dat ze al zolang aan het daten waren dat ze al bij elkaar wilde wonen, en dat ik het Liam nog niet mocht vertellen want hij wist het nog niet en dat het vast geweldig ging worden twee beste vrienden als broers.

De dag daarna zag ik Liam op school en ik herinnerde me het gesprek van de dag ervoor met mijn moeder, ik schudde het uit mijn hoofd en liep naar Rik. Het was zo als altijd een lange en saaie dag tot dat er een gevecht was in de aula, ik dacht dat is vast weer zo'n gevecht van niets. ik zag tot mijn grootste verbazing dat Liam daar stond tegenover zijn vrienden groep, het leek erop alsof hij uit de groep werd gezet. Ik deed niks. En waarom zou ik ook wat doen hij heeft mij in de steek gelaten. Rik wist het hele verhaal en zij tegen mij dat we maar beter alvast naar het lokaal konden lopen.

Toen ik thuis was keek mijn moeder erg bezorgd. Ze zij dat Liam die middag een pak rammel had gehad en in het ziekenhuis lag. Ik schrok! "Wist jij hiervan?" vroeg mijn moeder. Ik antwoorden dat ik het niet wist, wat moest ik anders tegen haar zegen dat ik het wel wist en niks had gedaan! Dat zou ik nooit doen. Mijn moeder vertelde dat we morgen na school even bij hem langs zouden gaan. Die avond in bed was ik aan het piekeren over hoe het de volgende dag zou gaan. Hij zou bij Liam moeten kijken. Hoe zal hij reageren? Ik wist het niet, en met die gedachte viel ik in slaap.

"Kom op lieverd we gaan!" riep mijn moeder naar boven. I k holde naar beneden, er was in lichte paniek in mijn hoofd ik wist niet hoe het zou gaan. Het was zaterdag dus geen school. Ik stapte in de auto en we reden weg. We liepen het ziekenhuis in er kwam meteen een mevrouw naar ons toe ze zei: "Hallo kan ik u helpen?" mijn moeder antwoorden: "Ja graag we moeten naar Liam Van Der Burg". Ze wees ons de weg en we liepen naar binnen.  Liam had allemaal blauwe plekken en wondjes. Ik schrok een beetje ik had het niet zo heftig verwacht. Hij glimlachte en zei: "Hoi, ik heb geen pijn meer hoor". "Oke fijn zei ik". Mijn moeder en de vader van Liam lachten naar elkaar. Ze begonnen aan Liam uit te leggen dat ze elkaar leuk vond. Tot mijn verbazing  zei Liam dat hij het leuk vond. Ik had verwacht dat hij het niet zo leuk zo vinden maar hij leek oprecht blij. Dat hij blij was betekende niet dat ik blij was. Ik vond het nog steeds niet leuk dat ik bij Liam moest wonen. 

Toen de ouders weggingen vroeg Liam dood leuk of ik het ook zo leuk vond dat ze bij elkaar gingen wonen. Ik was boos. Hoe kan Liam nou zomaar doen alsof de ruzie nooit gebeurd was, ik wou tegen hem schreeuwen en duidelijk maken dat ik het niet oke vond. Maar ik zei niks. Hij vroeg het nog een keer. Dit keer antwoordde ik:" Weet je Liam je kan wel doen alsof er niks gebeurt is maar er is dus wel wat gebeurd en dat zal altijd zo blijven, en ik weet nog niet of ik je kan vergeven". Toen liep ik de deur uit. Heb ik dat nou echt gezegd? Zou Liam boos zijn? Ik wist het niet.