SADECE İÇİNDE YAŞA

-1-

Bütün herşey 12 yaşındayken başladı herşeyden habersizdim olacaklardan keske o zamana dönebilseydim diyorum belki o zaman hayatım daha güzel olacaktı ama şunu her zaman kendime hatırlatırım insanlara ne yaşatırsan sende onu yaşarsın şu an ben onu yaşıyorum 12 yaşımdan beri acı çekiyorum 10 sene önceydi bir sabah kalktığımda başlamıştı herşey annem ve babam kavga ediyorlardı abime baktım kıp kırmızı olmuş ablam ağlıyor aşağıdan ses geliyordu ilk etrafima bakındım bağrık çağrık sesleri tüm apartmani kaplamıştı sesler durulana kadar odamda bekledim bir zaman sonra kapı kapanma sesi geldi indik aşağıya babam gitmişti annem oturmuş ağlıyordu ne yapacağımı bilmiyordum bekledim aksam olana kadar balkonda babamı bekledim ama gelen yoktu ev sessizdi herkes bir odadaydi sanki o evde kimse yokmuş gibiydi hala beklemeye devam ettim ama ne gelen vardı ne de giden abim geldi yanıma hasta olursun hadi içeri gir dedi gec saat olmustu ama babam ne aradi nede geldi hic haber alamadık korkmaya başladım babam hiç boyle yapmazdı umudumu kesmedim gelecegine inaniyordum sabah olmustu aglama sesleri geliyordu kosarak indim merdivenlerden babannem bizdeydi dedem anannem buyukbabam herkes ağlıyordu o anda anladım babam ölmüştü onu son bi kez koklamak istiyordum bana sarilmasini istiyordum ama artik hic biri olmicakti babam bana veda etmeden gitti kokusunu simdiden özledim nasil dayanicam nasil katlanicama dair hicbir fikrim yoktu kendimi kaybettim ne yaptigimin farkinda deildim babamin nasil oldugunu bilmek istemiyordum 3 gündür odamdaydim cok kisi geldi ama ben sadece onlari gordum dediklerine dair hicbir fikrim yoktu donmustum ölü gibiydim aglamiyordumda sadece kalbimin ustunde babamin resmi vardi uzun sure konusmadim aradan 5 ay geçti okula gitmiyordum annem anlayışla karşılıyordu konustugum o zamana kadar 2kelime konustum hayatla baglantim yoktu odamdan cikmiyordum babamin resmi hicbir zaman gitmedi yanimda hep yanimdaydi bana huzur veriyodu azda olsa kendi kendime konusuyordum kulagimda kulaklik elimde günlük bas ucumda babam vardi hep abim cok kotuydu farkina varabiliyordum ama belli etmemeye calisiyordu yanimizda olmaya calisiyordu ablam ruh gibiydi bem beyaz olmus iniyodu yemek yiyodu odasina cikinca ne yaptigini bilen yoktu evde tek aglamayan bendim yada ben biriktiriyodum sonraya sakliyordum 5 ay gecmisti ve ben hala babamin nasil öldüğünü bilmiyordum hala da kararim ayniydi bilmek istemiyordum elbet bir gun ogrenecektim ama daha degildi daha zamani vardi her seyin bir zamani vardır hala hayatta olmamin sebebi annemdi ona bakinca cok uzuluyodum bir kere daha kiriliyordum annem bize belli etmiyordu ama o cok kotuydu ama o kadar da gucluydu ki tek destekcim annem di hep onun icin vardim hep onun yaninda olacagim bana herkes aciyarak bakiyordu ben babami kaybetmis olabilirim ama ben hala hayattayim aradan 1 yıl geçti ve ablam amansız bir hastalığa yakalandı

MERHABA ARKADAŞLAR. BU KİTABI İKİ KİŞİ YAZIYORUZ. KIZ ASLINDA 22 YAŞINDA, BİZ BU KIZIN GÜNLÜĞÜNÜ YAZIYORUZ. İNŞALLAH BEĞENİRSİNİZ. SINIR 2 YORUM 5 VOTE.

*bazı kısımlar gerçek hayattan esinlenilmiştir.