Te pashe sonte...
Dukeshe i lumtur.
Kishe te njejtin shkelqim ne sy.
Te njejtin shkelqim qe me falje mua.
Kishe te njejten buzeqeshje.
Ajo buzeqeshje qe ishte e para qe une shihja cdo mengjes, edhe pse s'te kisha prane.
Nuk kishe ndryshuar fare qe atehere.
Ishe po i njejti.
Kishe veshur ate xhup te zi qe kishe edhe naten e fundit para se te largoheshe pergjithmone.
Por...ngrive.
Sapo me pe, ngrive.
Buzeqeshja tu fashit ngadale dhe syte moren nje hije tjeter, me te erret.
E une...u largova.
C'prisje ti?
Te te buzeqeshja, apo te te perqafoja.
S'do kishte kuptim. Ishte thjesht 1 mendim absurd ne mendjen time.
E sheh ku kemi perfunduar?
Ne qe premtuam per te ardhmen nuk arritem te shijojme as te tashmen.
Ama, s'te ve faj.
Fundja premtimet jane bere per tu thyer...
