ငလၽွင္ဒဏ္ကို ေစာင့္ေနရင္းပဲ တျဖည္းျဖည္းအိပ္ေပ်ာ္သြားၾကတဲ့ မိသားစုေတြကို ေငးၾကည့္ရင္း လက္ထဲက ဖုန္းကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုတ္ကိုင္လိုက္သည္။
ဆရာလဲ ဖုန္းမဆက္ပါလား....
တကယ္ပဲ ဂရုမစိုက္တာလား ဆိုေသာ ဝမ္းနည္းစိတ္ ကို လ်စ္လ်ဴရႈ႕ရင္း ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ တကယ္ဆို အခုလို အေတြးေတြ ဝင္ေနဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ မတန္ပါ။
ဆရာ တို႔ မိသားစုက ဆရာတို႔မိသားစုပါပဲ...
ေမြးစားသားဆိုေပမယ့္ တပည့္ေနရာမွာပဲ ဆရာထားသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ သိသည္။
အေတာ္အတန္ျခားထားေသာ စည္းကို ေက်ာ္ၿပီးမ်ား ကၽြန္ေတာ္ ဆရာအေပၚမျပစ္မွား သင့္ပါ။ ဒီေလာက္ အရြယ္ထိ ေစာင့္ေရွာက္ေပး ခဲ့တာနဲ႔တင္ ဆရာ ကို အေတာ္ေက်းဇူးတင္စရာ ေကာင္းေနၿပီ မဟုတ္လား...။
အတူတူပါလာတဲ့ တာဝန္က်ဆရာဝန္ တခ်ိဳ႕ကပင္
ပင္ပန္းလြန္းလို႔ အိပ္ေမာက်ေနေပမယ့္ တၿမိဳ႕လံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္တေယာက္ပဲ အသက္ရွင္ေနသလို ခံစားေနရသည္။
လူေနနည္းေသာ ျမဳိ႕ေလးျဖစ္လို႔ ငလ်င္ဒဏ္စတာနဲ႔ ၿမိဳ႕က ထြက္သြားၾကတဲ့ သူေတြရွိသလို ၊ လက္ထဲဘာမွမရွိ၍ ဒီေနရာမွာပဲ
ႀကိတ္မွိတ္ေနရေသာ သူေတြလဲရွိသည္။
ေျပာရရင္ အခု ဒီေနရာမွာ က်န္ခဲ့တဲ့သူေတြေပါ့။
အာဖရိက ရဲ႕ အစြန္ဆံုး အေသးဆံုးၿမိဳ႕ဟု ၾကားထားသည္က လြဲ၍ က်န္တာ ဘာမွမသိခဲ့ပဲ
ေရာက္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။
ဒီေတာကိုသာ ေက်ာ္ရင္ ဘာရွိမလဲဆိုၿပီးေသာ
ရူးေၾကာင္ေၾကာင္အေတြးေလးလဲ တိတ္တိတ္ကေလး ရွိခဲ့သည္။
ေတာ ဆိုမွ... ညေနက ဟုိလူျဖဴ ...
တာဝန္က် ဆရာဝန္တေယာက္ အသဲအသန္လာေခၚလို႔ လွည့္ပင္မၾကည့္ႏိုင္ပဲ ထြက္လာခဲ့ရသည္မို႔ ႏႈတ္ေတာင္မဆက္လိုက္
ရေပ။
ညေနက ထိုင္ေနခဲ့တဲ့ ေနရာကို သြားၾကည့္ရန္ေတြးလိုက္ေပမယ့္ ေမွာင္ေနေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္ ဘက္ထရီ ကုန္သြားေသာ ဖုန္းကိုသာ အျပစ္တင္ၿပီး လက္ေလ်ာ့ကာ ထိုင္ခံုတန္းေလးေပၚမွာပဲ တေစာင္းလွဲခ်လိုက္ ေတာ့သည္။
