တာဝန္က်ဆရာမေတြနဲ႔ စားေသာက္ဖို႔ ဝုိင္းကူလုပ္ေပးေနတုန္း ေဒသခံေတြနဲ႔ စကားထိုင္ေျပာကာ ရယ္ေနၾကတဲ့ ဆရာဝန္ တခ်ိဳ႕ဆီ ေလၽွာက္သြားလိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ္လာတာျမင္ေတာ့ ဂ်ဴနီယာေလးေတြ
က ေနရာဖယ္ေပးၾကသည္ ကို လက္ကာျပရင္း ေဘးက ခံုေလးမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
ေဒသခံလူမည္းတေယာက္က သူတို႔ေနထိုင္တဲ့ ဒီေနရာက ဘယ္လိုျဖစ္ေၾကာင္းေျပာျပေနသည္မို႔
စိတ္ဝင္တစား ဝင္နားေထာင္မိသည္။
"လူစည္ကားတယ္လို႔လဲ မဟုတ္ပါဘူး ဒီအတိုင္း ၿမိဳ႕ေသးေလးပါပဲ...ဒီေတာ ေက်ာ္ရင္ေတာ့ ပင္လယ္တခုရွိတယ္ သိပ္လွလို႔ အရင္က လူေတြလာၾကေပမယ့္လဲ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂လေလာက္
က ပင္လယ္ထဲကို ေလယာဥ္ပ်က္က်သြားတယ္..
အဲ့ကတည္းက ဒီေနရာက လာလို႔မသင့္တဲ့ ေနရာဆိုၿပီး ေျပာၾကေတာ့တာ "
"ေလယာဥ္ပ်က္က်ေတာ့ အသက္ရွင္တဲ့ သူမရွိဘူးေပါ့ ?"
ထိုအမ်ိဳးသားက ကတံုးသာသာ ဆံပင္ေတြကို ပြတ္သပ္ရင္း ေခါင္းအသာခါသည္။
"လာေတာ့ ၾကည့္ၾကေသးတယ္ ပင္လယ္ထဲ တိုက္ရိုက္ျမဳပ္သြားပံု အရ ရွင္တဲ့ သူမရွိဘူးထင္ပါတယ္ "
ေန႔လည္က ေတြ႕ခဲ့တဲ့ ဟုိလူျဖဴ ကေရာ ေလယာဥ္နဲ႔ မ်ား ပါလာသလား....
စားပြဲခံုကို တေတာက္ေတာက္ေခါက္ရင္း
အရိပ္အေျခၾကည့္ကာ ထိုလူကိုေမးလိုက္သည္။
"ဒီမွာ လူျဖဴတေယာက္ရွိေနတာ သိလား "
ေဘးက ဂ်ဴနီယာေလးေတြေရာ ထိုလူမည္း ေတြကပါ ကၽြန္ေတာ္ရွိရာဆီသို႔ လွမ္းၾကည့္ လာသည္။ မ်က္ခံုးေတြကို က်ံဳ႕ၿပီး မျဖစ္ႏိုင္သလို ေခါင္းခါျပရင္း ခပ္ေသာေသာရယ္သည္။
"ဒီေနရာမွာ ရွိတာ ေျပာရရင္ ဒီလူအကုန္ပဲဗ်... လူျဖဴဆိုလို႔ ဆရာတို႔ပဲ ရွိမယ္ထင္တယ္... မျမင္ဖူးဘူး ကၽြန္ေတာ္ေတာ့..."
သူေျပာတာလဲ ဟုတ္ေလာက္မည္။ ဟုိလူျဖဴက
တအားသြက္လြန္းသည္။ ေတာထဲမွာပဲ လူမသိေအာင္ေန ေနပံုရသည္။ ငလ်င္ၿပီးလို႔ လာေခၚရင္ေတာ့ သူ႔ကိုပါ တခါတည္းေခၚသြား ရမည္။ တေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ မလိုလားပါ...အနည္းဆံုးေတာ့ သူ႔အိမ္ျဖစ္ျဖစ္ ျပန္ပို႔ရမည္။
