de elementen

Hoofdstuk 1. (rami)

Het is gevaarlijk in LA om zo laat de straat nog op te gaan dat weet ik ook wel. Maar ik ben op zoek naar iets wat je het beste s'nachts kan krijgen. Zoals je misschien al wel geraden hebt ben ik opzoek naar drugs of alcohol. Maakt niet uit welke van de twee als het me maar even doet vergeten wie ik ben. En nu niet gelijk afhaken. Ik ben niet zo'n typisch irritant stoerdoenertje. Het enige wat ik probeer te bereiken is het vergeten van alle problemen en alle angst. "Mijn moeder vind het maar niks" bedenk ik me als ik de deur achter me dicht trek. Sinds haar opa is overleden aan een overdosis heeft ze een sterke afkeur naar welke drugs dan ook (volkomen begrijpelijk natuurlijk). En alcohol vind ze stinken. Maar ik moet toch iets hebben om door in slaap te vallen en alcohol of drugs werken gewoon het beste.
Met mijn spaargeld in mijn borstzak ren ik door de donkere steegjes. Gierige, hongerige, vermoeide en zelfs moordlustige ogen kijken me aan. Ik begin harder te rennen als ik een man zijn hand naar zijn broek zie brengen. Bijna ben ik bij de drukke straat daar ben ik veilig. Terwijl ik hijgend het lantaarnpaal licht in ren bedenk ik me weer hoe onverstandig ik ben. Ik weet dat ik snel ben maar een volwassen man die geld ruikt hou ik niet bij. Ik ben er van overtuigd dat de man een mes of pistool bij zich had. Dat is in deze tijd zeker niet raar. Ook twijfel ik er geen seconde aan dat hij dat gebruikt zou hebben als ik niet had opgelet. Inmiddels rustig lopend ga ik opweg naar de shop waar ze de goedkoopste wied hebben. Na en minuutje of wat gelopen te hebben kom ik aan. In plaats van dat ik roekeloos naar binnen stap kijk ik eerst goed om me heen. Mijn moeder is een trouw lid van de buitenstaanders gemeenschap. Ze heeft de andere leden gevraagd of ze een oogje in het zeil willen houden. Een keer ben ik gespot. En dat zal ik niet gauw meer vergeten. Niemand te zien. Opgelucht stap ik naar binnen en loop naar de bar. Ik doe mijn bestelling en kijk schichtig om me heen. Als ik de wiet in handen heb loop ik gehaast weer naar buiten. Mijn bezoekjes zijn nooit lang dat heeft twee redenen.
1. Ik wil niet gezien worden door een van de buitenstaanders.
2. Ik schaam me dat ik drugs nodig heb om in slaap te vallen. Er zijn mensen die iets veel ergers mee hebben gemaakt dan ik en nog rustig leven maar ik kom er gewoon niet overheen.
Als ik buiten over straat loop krijg ik een berichtje van mijn moeder. Al slenterend pak ik mijn telefoon en kijk ik wat er is. Ze heeft een verrassing. Dat is lang geleden. Voor het ongeluk verraste ze me wel vaker. Dan appte ze dat ik snel naar huis moest komen en gingen we pannenkoeken eten of zoiets. Als kind begon ik na zo'n appje altijd gelijk te rennen van opwinding. Nu ren ik weer maar niet van opwinding. De man met het mes is nog steeds niet uit mijn gedachten verdwenen. Snel sprint ik door het steegje heen en ik kom hijgend aan in huis. Als ik aan tafel zit kijk ik mijn moeder vragend aan. Grijnzend begint ze me te vertellen over dat ze het zo erg vind dat ik altijd nachtmerries heb enzo. Dan pakt ze haar telefoon en laat me een filmpje zien. Een man begint te praten ik ken hem niet maar ik weet dat hij de waarheid spreekt. Hij praat over dat hij als kind een trauma had. Hij zegt hoeveel pijn het hem deed en hoeveel last hij ervan had. Dan verteld hij dat hij het trauma nu niet meer heeft. Hij heeft het over ene psycholoog Robert Swift. Hij eindigt met dat hij deze psycholoog aanraad en dat soort dingen. Vragend kijk ik mijn moeder aan tot ik besef dat ze wil dat ik naar deze psycholoog ga. Iets in me zegt dat ik het moet doen maar ik ben nog niet helemaal overtuigt. Ze begint te vertellen over dat ik naar hem toe moet gaan. Ik luister maar half. Wat ik uit haar verhaal opmaak is dat hij een hele goede psycholoog is en dat ik het zeker moet proberen. Als ik ja zou zeggen zou ik naar een soort kamp gaan waar ik dan een maand of twee op zou zitten. Al met al klinkt het als een sport scenario van een of ander saai boek waar alles in goed komt. Het volgende wat ze zegt haalt me ruw uit mijn overpeinzing. De tickets zijn al geboekt je gaat over een week. Vol afschuw kijk ik haar aan. Ik weet dat het onaardig is van me maar ik heb echt geen zin om op een trauma school te zitten met allemaal gare kinderen.
Moeders wil is wet dus een week later zit ik op de trein. Weg van huis weg van alles waar ik van hou. Op naar een nieuw leven hoor ik mijn moeder nog zeggen maar het enige waar ik aan kan denken zijn de goedkoopste treinkaartjes terug naar huis.