Embracing Pain

Kabanata 1

Infatuated

"Paigne?"

Napabalikwas ako mula sa pakikinig nang musika sa aking cellphone dahil sa tawag ni Manang Odet.

Kanina pa ako nakaupo sa rocking chair na nasa terasa ng aking kwarto habang nakapikit at nakikinig sa musika.

Today is a no ordinary day. Ngayon ang alis ni Mommy at Kuya papuntang Europe para asikasuhin ang palugi na raw na kompanya doon ng namayapa kong ama.

It has been six years since Daddy died but the memories of him is still clear in my mind. When he died, I felt like a part of died with him. I love my father so much that when we buried him I almost jump with his coffin.

The thought made me laugh now when I realized how stupid I was then.

"Paigne, pinatatawag ka ng mommy at kuya mo. Paalis na sila," si Manang Odet.

I hate to see them leave kaya pinili ko na makinig na lang sana ng musika dito sa terasa. They will be gone for two years at hindi ko alam kung paano ako sa loob ng mga panahong iyon kahit na marami namang kasambahay at tauhan dito sa bahay na binilinan nila Mommy at Kuya.

Bakit hindi na lang kasi si Mommy ang pumunta doon at ayusin ang negosyo? Why the need to bring Kuya when she knew I will be alone here.

Kuya is just twenty-three! Why is Mommy exposing him already to business?

"Paigne?"

Isa pang tawag ni Manang Odet ay ibinagsak ko na ang aking earphones at hinayaan ito ang cellphone na malaglag sa rocking chair. I know Manang will pick it for me.

Lumabas ako nang kwarto at malungkot na bumuga ng hangin nang napansin ang mahabang pasilyo na nalalatagan ng pulang karpet. It does not feel home now that Mommy and Kuya is leaving. Ang karangyaan na aking natatanaw, habang pababa ako at papunta sa bukana ng aming mansiyon, ay namana namin sa pamilya ni Daddy. All my life I lived in the comfort and richness this household provides.

Ang malawak na bulwagan ay halos nahaharangan ngayon nang naglalakihang mga maleta nila Kuya at Mommy. Lalo akong nalungkot.

"Hey!" si Kuya.

Inakbayan niya ako at mahigpit na niyakap.

"Guess our princess will be lonely for two years but Kuya will make sure to always check on her every hour of the day."

Masiglang assurance iyon mula sa kanya pero I only fired back a sharp glare at him nang bitawan ako.

He laughed at lalong lumukot ang mukha ko.

"That's enough, Panther. Stop poking her."

Narinig ko ang striktong boses ni Mommy na ngayon ay palapit na sa amin ni Kuya.

She hugged me for a moment and gave me a peck on my cheeks.

"We're leaving, Paigne. Be good."

Yun lang ang narinig ko kay Mommy at isa pang pang-aasar galing kay Kuya bago sila tuluyang umalis, sakay ng aming itim na SUV. Tatlong hlierang SUV ang naghatid kela Mommy at Kuya sa airport.

As much as they want me na ihatid sila airport, umayaw ako. I always hate goodbyes, although my goodbye to Mommy and Kuya is just temporary. But still it is goodbye.

"Paigne!"

Napalingon ako sa nakangiting kaibigan na kumakaway at tumatakbo na palapit sa akin.

Nasa eskwelahan ako ngayon at mag-eenrol na para sa ikalawang semestre ngayong taon. I am already in my third year in college.

Business ang kursong kinuha ko dahil iyon ang gusto sa akin ni Mommy at Daddy. They want me to take over the company with my Kuya someday.