Βιολεττα Pov
Οι μερες περνανε. Μπηκε ο σεπτεμβριος και σε μια εβδομαδα ανοιγουν τα σχολεια.
Τον τελευταιο καιρο δεν μπορω να πω οτι ειμαι καλα.Ξερω οτι ο σωτηρης δεν ξεπερασε τον θανατο της μητερας του και οτι καπιες φορες βγαζει εναν θυμο αλλα αρχισε να συμπεριφερται πολυ περιεργα.Σπανια βγαινουμε πλεον και οταν βγαινουμε και προσπαθω να τον εξηγησω οτι θελω να εποικοινωνουμε και οτι αν θελει να μιλησει σε καπιον οτι ειμαι εδω για να τον ακουσω.Αλλα καθε φορα καταληγουμε να μαλωνουμε και εχει καταντησει κουραστικο.Με τον σωτηρη ειμαστε 2 χρονια μαζι.Εχουμε περασει τοσα πολλα.Πριν 6 μηνες που εγινε το περιστατικο με την μητερα του του ειχα σταθει πολυ ποτε δεν τον αφησα απο τα ματια μου τοση αγαπη που του εχω. Διπλα του σαν βραχος στις δυσκολες μερες στις περιεργες μερες στις κουραστικες μερες σε ολα.Οσες φορες και αν προσπαθησα να τον κανω να μιλησει για την μητερα του παντα νευριαζε και ηθελε να αλλαξουμε θεμα.Ο σωτηρης ποτε δεν με απομακρυνε απο κοντα του.Ομως τον τελευταιο νιωθω να τον χανω ολο και περισσοτερο.
Εχει σταματησει να μου μιλαει για τα παντα.Ουτε οταν βγαινει με τους φιλους του δεν μου λεει τι κανει και που ειναι.Δεν μου λεει τι κανεις οταν ειναι σπιτι.Δεν μου λεει πως ειναι.Για μενα δεν ρωταει πλεον.Και την τελευταια φορα που βγηκαμε απλα καθομασταν αγκαλια και δεν μιλουσε κανεις.Τοσο αψυχα και περιεργα.Που φοβομουν να ρωτησω οτιδηποτε γιατι φοβομουν οτι θα τον αναστατωσω.Θελω να τον βοηθησω.Να μας βοηθησω αλλα δεν μπορω να κρατησω την φλογα αναμμενη μονη μου.
