Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
* * *
*Onu çok sev. Olur mu can parçam?*
zaman, sopası olmayan bir azrail gibiydi değil mi? kimine istediğini veriyor, kimini ise sevdiklerinden ayırıyordu. sevgilisine bakamadı jimin. fazlasıyla öpmek istediği dudaklara dokunamadı, sessiz sessiz ağlarken yanaklarından sızan damlaları silemedi. aslında kızının gerçekliğini dahi sorgulamıştı. altın sarısı yumuşacık saçlarını sadece gözleriyle okşamış, içi gide gide önünden ilerleyen ikiliyi seyretmişti. hafifçe omuzları sarsılan, ve tek eliyle kızını tutarken, diğeriyle ağzını kapatan sevgilisinden anladığı kadarıyla ağlıyordu. yada... bencilce ağlamasını istiyordu.
sırf yüzüne dokunabilmek, gözlerinden öpebilmek, veyahut dudaklarından tuzlu bir öpücük çalabilmek adına ağlamalıydı can parçası. önceden olsa elbette ki böyle fırsatları kollamaz, keyfi ne zaman dilerse sevgilisindesoluklanırdı. ancak... Ne o artık eski jimindi, ne de sevgilisi eski yoongiydi.
Hayat bir nehir gibiydi aslında. Ne nehire giren kişi eski kendisiydi, ne de yıkandıgı su artık eskisi gibiydi. Hayat bir degişimden ibaretti. Ve sevgilisinin ne kadar degiştigini bilememek iki gencide fazlasıyla korkutuyordu.
hafifçe mezarlıktan çıkarak, kalabalık sokaklara doğru girmişlerdi. binlerce fısırdaşma, yüz binlerce bakışın ardından sevgilisinin biraz daha durulduğunu hissetti dolgun dudaklı genç. iyice başını eğmiş, yalnızca öne doğru attığı siyah botlarınabakınıyordu.
"ölmemiş miydi?" dinledi jimin. Haklarında yükselen fısıldaşmaları yoonginin yerine de dinledi. "çocuk perişan olmuştu. yaşıyor muş oysa ki."
"ikisi içinde üzülüyorum."
"kesin çoçuktan kurtulmak istediği için böyle bir oyuna baş vurmuştur."
-"o zaman neden geri gelsin unni?"
"hala hastalıklı duruyor. çocuklara geçer mi?"
ve birkaç tanesi daha. yaşananlardan önce de sadece susardı jimin yapılan yorumlara. Lakin bu kelimesizliği; utandığı, veya söyleyecek sözü olmadıgı için değildi. o... küçüklügünden beri her şeye rağmen insanlara saygı duyan biri olmuştu. büyüklerini kırmaktan çekinir, küçüklerine ise yolda yürürken dahi tebessüm ederdi. sırf ondan korkmasınlar, başları sıkıştıkları zaman bir abilerinin olduğunu bilsinler diye.
