ℜ𝔲𝔫 𝔄𝔴𝔞𝔶 ༄ 𝔜𝔢𝔬𝔫𝔤𝔶𝔲

0.1

İkinci oda
1. Yaş günü

Beomgyu

Uzun bir koridardayız. Her yer balon dolu. Ailelerin gülüşmeleri kulağımıza geliyor.

Masmavi bir odada uyuyan küçük bir bebek görüyoruz. Tombik yanaklı minicik elleri olan bir bebek.

Olanlardan habersizce uyuyor. Çok güzel.

Bebek birden uyanıyor. Ağlamaya başlıyor. Genç bir kadın endişeli haliyle koşarak bebeğin yanına geliyor.

Kucağına alıyor bebeği susması için ama ağlaması daha da şiddetleniyor. O kadar şiddetli ağlıyor ki birden bütün camlar patlıyor. Büyük bir felaket kopuyor.

Bebeğin ağlama sesi duruyor.

Nedeni ise o bebeğin gözlerini kapatması oluyor. O minik bedenin her yeri kanlı bir şekilde annesiyle oradan çıkartılıyor. Annesi, annem, yaşıyor ama o... minicik bedenin sahibi olan ben ölüyor.

Yeonjun

Dışarısı günlük güneşlik. Evde bir koşuşturma var. Salona ilerlediğimde büyük bir kalabalık fark ediyorum. Ve yanda oturan kaşları çatık kızgın bir çocuk. İlk başta bana tanıdık geliyor. Ama daha fazla ona bakmadan kalabalığın toplanma yerine ulaşıyorum. Kalabalığın tam ortasında, bu kadar sese rağmen uyuyan çok güzel küçücük bir bebek var.

O küçük bebeği odasına götürüyorlar. İçeride hala dağılmamış olan kalabalık bebek hakkında konuşuyor. Gözüm yine o küçük çocuğa takılıyor. Herkesten gizlice odaya giriyor.

"Senin yüzünden beni unuttular."

Diyip bebeğin göğsüne bir yumruk indiriyor. Onu ne kadar durdurmak istesem de bir izleyiciydim ben. Ama beni en çok kıran abimin böyle birşeyi yaptığıydı.

O zamanlarda kalbimde bir rahatsızlık vardı. Bir anda ağlamam şiddetlenir anında nefesim kesilirdi. Ses çıkarmaya çalışsam bile olmazdı.

O zamanlar ne kadar acı çektiğimi hatırlıyorum. O el, o elin şiddeti bütün acıları yok etmişti. O minik kalbi durdurmaya yetmişti.