Ben damla. Damla öztan 12. Sınıfa gidiyorum. Bir annem ve babam yok! Aslında varlar ama hiçbir zaman gerçekten anne baba olmadılar var la yok arasındalar. hiçbir anımda yoklar mesela düştügümde onlar kaldırmadılar beni, sevindigim de onlara sarılmadım, bir derdim olduğunda onlara söyleyip derleşemedim...
Arkadaşlarım tabii ki var. Ama çok samimi olduğum bi arkadaşım yani bir dostum yok. Belki böyle bir ailede büyüdüğüm içindir, kimseye güvenemiyorum sanki bi sırrımı paylaşsam birkaç gün zaman geçirsek diğer gün beni yarıyolda bırakacak gibi hissediyorum ve bu yüzden kimseyle samimi olamıyorum gidişlerine daha çabuk alışabilmek icin sanırım.
Bir kardeşim yada ablam abim olmasını isterdim ama oda yok, tek çocuğum maalesef.
Ailemin bana tek katkısı soyadım babam ünlü bir iş adamı. Annemse doktor. Keşke annem başkalarının yaralarını sararken kızının kalbinde bu denli büyük bir yara açmasaydı.
Bir sevgilim yok çünkü onların sevgilerine inanmıyorum. annem babam bile beni sevmezken bir erkeğin gerçekten beni seveceğine inanamıyorum.
Bomboş bir hayatta sürükleniyorum. Ben bu boş hayattan bıktım, dertlerimden bıktım, beni hiçbir zaman anlamayacak insanların yanımdaymış gibi yapmasından bıktım. Koca kalabalıkta yapayalnız kalmaktan bıktım.
Bugün 31 aralık 23:50 tam 10 dakika sonra yeni yıla gireceğiz bense şuan odamda oturmuş camdan dışarıyı izliyorum. İnsanlar ne kadar mutlu, sokaklar ne kadar cıvıl cıvıl. Gerçektende yüzlerindeki mutluluk kadar içleride mutlu mu? İçleri kan ağlarken dışarıya ben güçlüyüm havası mi vermeye çalışıyorlar? İnsanları gerçekten anlamıyordum.
Birden hawai fişekler patlayınca o kadar dalmıştım ki yerimden sıçradım.
Saat tam 00:00 ve yeni yıl.
Gözlerimi yıldızlara çıkardım yıldızları gerçekten seviyordum, "hayatım böyle yok yok yoklarla dolu ve sıradan. artık bir mucize olsun istiyorum şu sıradan hayatımda birazcık olsun güzel şeylerin olmasını istiyorum. Yeni yılın bana mutluluk getirmesini istiyorum.
Lütfen artık bir mucize olsun."
