"Sümeyye, kankiş hadi kalk."
"Ömrüm 5 dakika."
"O 5 dakika az önce geçti bebişim."
"N'ayır olamaz."
"Aaaa."
Belimdeki acıyı bastırmak için 'aaa' diye bağırışımı kesinlikle bütün yurt duymuştu ve bunun için de kapı dürtülüp 'iyi misiniz?' diye sorulmuştu.
"İyiyiz yasemin abla."
"Tamam güzellikler 3 dakikaya hazır olun."
"Peki yasemin abla."
"Sümeyye kalkmazsan seni yasemin ablaya söylerim o kaldırır."
"Çok kötüsün ömrüm cadısı!"
"Eveet, farkındayım."
"Nihahahahahahahha."
İki bacağımıda aynı anda yere indirip tavşanlı panduflarımı giydim.
Kapıyı açıp sağ taraftaki lavabo kapısına yürüdüm. Musluğu çevirip yüzüme su çarpmaya başladım.
"Sümeyye, hadi kahvaltıya bekliyorlar."
"Onlar bizsizde kahvaltı yapabiliyor ömrüm."
"Olsun yine de ben öyle düşünerek kendimi avutuyorum."
"Of, peki tamam çıkıyorum şimdi sen git."
"Sen olmadan olmaz."
"Uzatma yoksa hiç gelmem ona göre."
"Pff, tamam."
Ömrüm gitmiş olmalıydı ki yere vuran ayak seslerini duyuyordum.
Aynaya yüzümü çevirdim. Yeni kaltığımdan olmalıydı ki gözlerimin altında çok bariz bi şekilde mor çizgiler vardı.
Dışarı çıkıp odama koştum. Yüzüme hemen bir fandoten sürdüm ve ovuşturmaya başladım.
Üstüme ince tülden yapılmış bir pudra pembesi elbise giydim, altıma da yine pudra pembesi babetlerimi geçirdim ve aşağı inmeye başladım.
"Sümeyye, burdayız!"
"Geliyorum."
Ben yuvarlak beyaz masaya giderken mavi gözlü bir kız cebime birşey sokuşturdu ama ben onu ciddiye almayarak masaya ilerlemeye devam ettim.
"O kız kimdi?"
"Hangi kız?"
"Şu senin yanından geçen mavi gözlü."
"Ben nereden bilebilirim ömrüm?"
"Of, neyse tamam sana da hiçbirşey sorulmuyor."
"Aynen hadi kahvaltımıza devam edebiliriz heralde."
Karnım zil çalıyordu bunu için d zamanın geri kalanını ömrüm'ü dinleyerek geçirdim.
"Sümeyye."
Gelen sesle beraber arkamı döndüm.
"İmren?"
"Seni görmeye geldim."
"Çok ta iyi ettin seni görmeyeli uzun zaman olmuştu."
"Ömrüm sen nasılsın? "
Ömrüm pek te hoşnut olmamıştı ama gülümsemeye devam etti.
"Bende iyiyim imren sen?"
"Sizi gördüm daha da iyi oldum."
İmren ve ben gülmüştük ama ömrüm hala asık suratlılığına devam ediyordu.
Ben masadan kalkıp odama geçerken imren de yemek almaya aysel ablanın yanına gitmişti.
Cebime koyulan beyaz kağıdı aldım ve açtım içinde yazılanlar benim küçük bir şok yaşamama sebep olmuştu.
Annem beni almak istiyordu...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yaralanan Güvercin
Non-Fiction"Arkanı dönecek misin?" yöneltilen sorudan korkmuştum. önümü dönüp o adama haddini bildirse miydim? bildiremezdim...O benim hayatımdı, tek düşüncemdi. kapüşonumdan yüzümü görmüyordu ama ben onu kokusundan tanımıştım yüzüne bakmama gerek yoktu. omzu...
