ဒေါက်....ဒေါက်...ဒေါက်
"ဆရာ.... ဆရာ့ဧည့်သည်လာတယ်.."
"ဘယ်သူလဲ.....ဝင်ခိုင်းလိုက်လေ....."
"Ray!!!!"
"wenjun!!!"
"ငါ့ဆီကို ဘယ်လိုရောက်လာတာလဲ...."
"မင်းကလဲ....ငါကမင်းကိုသတိရလို့ပေါ့..."
"သွားစမ်းပါကွာ....မင်းကတော့ အရင်အကျင့်တွေမပျောက်သေးဘူးပဲ..."
"ထားပါ.... ငါတို့ကျောင်းသားဟောင်း မိတ်ဆုံစားပွဲရှိတယ် အဲ့တာလာဖိတ်တာ...."
"ဘယ်တော့လဲ "
"နောက်အပတ် သောကြာ...."
"အင်းငါလာခဲ့မယ်လေ...."
"လာဖြစ်အောင်လာခဲ့နော်...."
"အေးပါ ကြွပါဟ... ငါမအားဘူး"
"စွာလိုက်တာကွာ မင်းကလဲ ငါလည်း မအားပါဘူးကွ....သွားပီနော်...."
"အင်း... ကောင်းကောင်းသွား"
............................................................
Ray တစ်ယောက်ဆွဲကြိုးလေးကိုကြည့်ရင်း....
"သောကြာနေ့ ပွဲမှာ မင်းကိုတွေ့ရရင်ဘယ်လောက်ကောင်းမလဲ.......သတိရလိုက်တာကွာ မင်းကို......"
............................................................
ပွဲနေ့-
"လာလာလာ....အမလေးငါတို့ရဲ့ လူပျိုကြီး...."
"Wenjun....ဒါက ဘာသဘောလဲ ....နှိမ်တာပေါ့အဲ့လိုလား....ဟွန့်..သူ့မှာရှိပီဆိုတိုင်း"
"ချစ်လိုစတာပါ Ray ရယ်.... မင်းကလဲ သေးသေးတင်ကိုမခံဘူး..."
"မချစ်ပါဘူး မင်းကို....."
"အေးပါ ဒါနဲ့ ဒီတစ်ခါတော့ မင်းကို တကယ်မေးတာ မင်းမှာ ရည်ရွယ်ထားတဲ့သူမရှိဘူးလား...မင်းအသက်လည်းမငယ်တော့ဘူးနော် လက်ထပ်မယ်ဆို လက်ထပ်သင့်နေပီ.."
Wenjun က Ray ရဲ့မျက်ဝန်းလေးတွေကို ကြည့်ရင်း နားလည်လိုက်သည်.....
"မင်းသူ့ကို မမေ့သေးဘူးပဲ....."
"သူက ငါ့အချစ်ဦးလေ....ဘယ်လိုမေ့လို့ရမလဲ..."
သူတို့၂ယောက်စကားပြောနေတုန်း သူတို့ရှေ့ရောက်လာသော အရိပ်၂ ခုကြောင့် မော့ကြည့်လိုက်ကြသည်........
