Όταν τα έλατα σιωπούν.

2 - Ο αποχαιρετισμός

Η βαλίτσα βρισκόταν ήδη δίπλα από την πόρτα έτοιμη από ώρες πριν. Η κοπέλα τσέκαρε το κινητό της για μια ακόμα φορά κοιτώντας για κάποια χαμένη κλήση ή ένα μήνυμα μα καμία ειδοποίηση δεν φώτιζε την μαύρη οθόνη. Ένα τσίμπημα απογοήτευσης χρωμάτισε το αδιάφορο πρόσωπό της προτού τσεκάρει πάλι όσα χρειαζόταν μαζί της για αυτό το σύντομο ταξίδι.

Ρούχα, πυτζάμες, οδοντόβουρτσα, κάποια καλλυντικά και ένας φορτιστής . Όλα αυτά χωρούσαν στην μικρή της βαλίτσα και μάλιστα περίσσευε και αρκετός χώρος όπως είχε συνειδητοποιήσει προς το τέλος.

Τράβηξε το χερούλι και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα κατέβηκε τα αμέτρητα σκαλιά από το δωμάτιο της ως τον κάτω όροφο. Με το που έφτασε στα τελευταία είδε την μητέρα της να στέκει δίπλα στην πόρτα με το χέρι της περασμένο δίπλα από το μπράτσο του αδερφού της.

Τα μάτια της έτρεξαν από τον τρόπο με τον οποίο η μητέρα της στηριζόταν επάνω στον αδερφό της και την αγάπη που ένωνε τους δυο τους , μια αγάπη πιο διαφορετική από αυτή που είχαν αναμεταξύ τους. Η Αριάδνη προχώρησε προς το μέρος τους και με ανοιχτά χέρια τους πήρε σε μια σφιχτή αγκαλιά που κανείς τους δεν περίμενε όπως φάνηκε από τις γκριμάτσες στα πρόσωπά τους.

Ήθελε να τους πει πως τους αγαπάει μα κάτι μέσα της , την εμπόδιζε από αυτή την κίνηση. Για καλή της τύχη η μητέρα της έσπασε την σιωπή λέγοντας υπερήφανη « Χαίρομαι τόσο πολύ που αποφάσισες να φτιάξεις την ζωή σου. Ο Κρις είναι κάλος άνθρωπος και φαίνεται πως σε ηρεμεί κόρη μου.» Υγρασία απλώθηκε στα γερασμένα μάτια της με την κόρη της να απαντάει σιγανά « Δεν πρόκειται για αυτό που φαίνεται μαμά. Με τον Κρις είμαστε ακόμα στην αρχή της σχέσης μας .. δεν .. δεν θα έλεγα πως είμαστε καν ζευγάρι.. περισσότερο θα μας έλεγα δυο καλούς φίλους που τους αρέσει να περνάνε χρόνο μαζί. » απάντησα όσο και αν ήξερα πως αυτό δεν ήταν αλήθεια.

« Είμαι σίγουρος πως δεν σε έχει γνωρίσει ακόμα καλά και για αυτό μένει μαζί σου.» αστειεύτηκε ο αδερφός μου με εκείνο το μισό χαμόγελο που συνήθιζε να βρίσκεται σκαρφαλωμένο στα χείλη του τα τελευταία τέσσερα χρόνια.

Τέσσερα χρόνια από εκείνη την καταραμένη μέρα.

Από την στιγμή που έμαθε την αλήθεια για την αδερφή του. Όλα όσα έκρυβε επί χρόνια κλεισμένη στο δωμάτιο της , μακριά από όλους σε μια προσπάθεια να μην πληγωθεί - μα και πληγώσει κάποιον από τις πράξεις της.