Chapter One ♂ — REMINISCING
“It was hard to let you go. But it was more harder to forget you. I tried....but I can't.”
The time I was devastated. The time I couldn't sink in that he really left me as if I was nothing.
"I was really broke that time pala, Klea." I chuckled while I was closing my published book entitled “THE FALL.”
"You really are, girl.”
At talagang dinala niya pa talaga ang librong 'to. It only reminds me of painful and unwanted memories. Baliw talaga tong kaibigan ko.
"Do you think he already read this? I mean....it's not possible naman." I sighed.
I still left a little hope.
"It's been years, Alei. Nako nako. Pero alam mo, nacucurious ako kung san na napadpad yun and what's going on with him." Ani nito.
"Maybe he's married to someone else na, Klea. 'wag na natin siyang isipin." Nakita ko naman ang biglang paglungkot at awa sa mukha ni Klea. Tumayo na ako at iniwan ang libro sa mesa.
"Una na ko. Madami pa akong tatapusin. Thanks!" I kissed her cheeks and left.
Pagdating ko sa opisina ko ay ramdam ko agad ang pagsakit ng ulo ko and it's been happening for a while. Am I stressing myself too much?
Dumilat ako at hinanap ang laptop ko. Saksi ang mga drafts sa pagkabigo ko sakanya. Those drafts serves as my tears.
"Shit..naiwan ko pala sa bahay." Pagsapo ko sa noo ko.
Ngayon at naalala ko nanaman siya bilang isang memoria na lamang, talaga bang naka move on na ako? Hindi ko na nga ba siya mahal?
Bakit parang may epekto parin saakin ang pag-iwan niya?
Ganoon na ba kalaki ang naiwan niyang sakit?
At may puwang pa ba siya sa puso ko?
Naguguluhan ako.....
Pero alam kong ni minsan....hindi niya na ako iniisip. Marahil ay binura niya na ako.
I smiled forcely and convinced myself that was "the old me" who once fell inlove.
Remind yourself, Alei. Matimbang ka pa sa mga nasakit na nadaanan mo.
