Childhood Friends •{Tsukkiyama}• (Ara Verildi)

~VOLEYBOL KULÜBÜ~

Kahvaltıdan sonra hazırlandık ve yola koyulduk. Her zaman yaptığım gibi kulaklığımı taktım ama müzik açmadım. Bu şekilde konuşmaya dahil olmadan onu dinleyebiliyordum. O bunu bilmiyordu ama yinede kendi kendine bana birşeyler anlatmaya devam ediyordu. Bu şekilde okula kadar geldik.

İlk gün olduğu için her yer birbirindeydi. Sınıflarımıza bakmak için panoya yaklaşmaya başladığımızda içimi bir korku ve endişe bulutu kaplamıştı.

Tanıştığımızdan beri hep aynı sınıflarda olmuştuk. Peki ya şimdi sınıflarımız ayrılırsa. Kendine yeni arkadaşlar bulurmuydu? Peki ya sınıfındaki bi kıza aşık olursa? O zaman napabilirim ki. Eğer aynı sınıfta olursak bütün dikkatini bana verir ve kimseye aşık olmaz deği mi?
(Biraz yandere gibi oldu
sanki ya dkkddşjld)
Bu düşüncelerimden Yamaguchi'nin sesiyle ayrıldım.

'Yaşasın Tsukki yine aynı sınıftayız.'

Bu sözler yüreğime su serpmişti. O kadar mutlu olmuştum ki anlatamam. Birlikte sınıfa doğru ilerledik. İlk ders tanışma faslından sonra Yamaguchi yanıma geldi.

"Tsukki bu yıl da voleybol kulübünü seçeceksin değil mi?"

O her ne kadar gözlerimin içine bakarak konuşsada ben onun gözlerine bakmamak için kendimi zor tutuyordum. Çünkü biliyordum ki eğer bakarsam kalbimin en derinlerinde sakladığım o hisler tekrar ortalığa çıkacak ve beni zor duruma sokacak.

Gözlerine bakmadan cevap verdim.

"Hıhı"

"Harika hadi gidip voleybol klübüne ismimizi yazdıralım."

Başımla onayladım ve birlikte sınıftan çıktık.

°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●

Tenefüse girmiştik ve derslerin bitmesine sadece bir ders kalmıştı. Yamaguchi yanıma gelmiş birşeyler anlatıyordu ki bildiğim kadarıyla üçüncü sınıf olan ve voleybol takımının kaptan ve kaptan yardımcısı Daichi ve Sugawara senpai sınıfımıza geldi ve bize cumartesi günü diğer iki birinci sınıfla üçe üç maç yapacağımızı ve bizim de katılmamızı istediklerini söylediler.

Yamaguchi bunu duyunca het ne kaar saklamaya çalışsa da çok heyecanlandığını gözlerinden anlayabiliyordum. Sonuçta onu uzun zamandır tanıyorum. Heyecanla kafasını bana çevirdi ve kabul edip etmediğimi anlamak istercesine bana bakmaya başladı. Ben de onun bu hallerini biraz daha göre bilmek için biraz bekledim ama yüzü düşmeye başladığı zaman kıyamadım ve kabul ettim.

Ben kabul edince o kadar mutlu olmuştu ki gözleri normalden iki kat daha fazla parlamaya başladı.

Eve dönerken heyecanla bu gün yaşanan şeyleri anlamaya devam etti. Her ne kadar başkaları ile ilgili konuşması sinirimi bozsa da onun o sesini duymak hoşuma gidiyordu. Onun sesine o kadar odaklanmıştım ki eve geldiğimizi farketmemiştim. Bana o kocaman ve hayatımın anlamı olan o gülümsemesiyle iyi geceler deyip el salladı ve kendi evine doğru yürümeye başladı. Bu vedalar her ne kadar canımı yaksa da ertesi gün onu tekrar görecek olduğumu bilmek bir nevi olsa da beni mutlu ediyordu.