Impossible/Αδύνατον

-1- flashbacks

Ένα πουλί που κάθεται σε ένα δέντρο,
Δεν φοβάται μήπως σπάσει το κλαδί...

Γιατί η εμπιστοσύνη του δεν βρίσκεται στο κλαδί... Αλλά στα φτερά του.

Έτσι ακριβώς και εγώ είχα όλη την εμπιστοσύνη στα φτερά μου,
μόνο που τα φτερά, δεν ήταν πραγματικά δικά μου.

Δεν ήταν ποτέ δικά μου. Και δυστυχώς για εμένα, το κατάλαβα πολύ αργά αυτό.

Γιατί το να αφήσεις κάποιον να μπει πραγματικά μέσα στην ψυχή σου, μέσα στο σώμα σου, μέσα στο εγώ σου.. και το χειρότερο, μέσα στην καρδιά σου... Δεν είναι και το πιο ακίνδυνο πράγμα.

Χρειάζεται χρόνο, κόπο για να το κάνεις αυτό.

Αυτός όμως, δεν χρειάστηκε καθόλου κόπο.

Τον άφησα να μπει στην καρδιά μου λες και περνάει την είσοδο ενός club. Σαν εκείνα που κοιτάς τον bodyguard στα μάτια και σε αφήνει να περάσεις μέσα κατευθείαν. Που μπαίνεις στο μαγαζί, τα κάνεις όλα μπάτε σκύλοι αλέστε, και φεύγεις. Και το χειρότερο? Την άλλη μέρα δεν θυμάσαι απολύτως τίποτα.

Έτσι ακριβώς συνέβη και με εμένα.

Για να καταλάβετε τι σας λέω, πρέπει απλά να ακούσετε την ιστορία μου.

Flashback 1 (14 χρόνια πριν)

Piper's pov

<<Μαμά, μαμά, κοίτα τι φτιάκθαμε θήμελα θτο θχολείο με την Κ. Χόπκινθ>> είπα στην μανούλα μου προσπαθώντας να της τραβήξω την προσοχή δείχνοντας της το μεγάλο πύραυλο που φτιάξαμε εγώ και η δασκάλα μου σήμερα.

<<Όχι τώρα Piper>> είπε την απάντηση της και συνέχισε να μιλάει στο τηλέφωνο.

<<Μα μαμά!>> Προσπάθησα να επιμένω διότι όλη την διάρκεια της ημέρας περίμενα για αυτήν την στιγμή που πίστευα πως θα ασχολούταν λίγο μαζί μου.