Chapter 1

30 3 0
                                        

I'm Jeannie Martinez. 18 years old. I'm studying at Euronia High. I own this school. I'm a simple, smart, friendly, and fair girl. Everything in life, I have it all. Except for the two important person in my life.

My dad and Him.

"Jeannie!" Sigaw ng pamilyar na boses.

Tinignan ko kung sino, at si Janette pala.

"Ano ba Jeannie? Lutang ka na naman!" Sermon ni Janette sa akin.

"I'm sorry." Malungkot kong sabi sakanila.

I'm sorry, kung hanggang ngayon mahal ko padin siya. Hindi ko lang magawa mag-move on agad. I'm sorry :(

"Pwede ba, Jeannie? Ayusin mo buhay mo! Lalaki lang yan! Kalimutan mo na siya!" Sigaw ni Mich.

Mahirap nga Mich eh. Ang hirap hirap. Siya ang First ko eh :(

"You know what Jeans? Nakakasawa ka na! I hate your bitterness. Move on, damn!" Galit na sabi ni Mich.

Palibhasa, may boyfriend ka. Pag nag-break kayo, ewan ko nalang.

"Sorry kung nadadamay kayo sa sakit na nararamdaman KO. Don't worry. The next time you'll see me, ibang tao na ako."

I just said, then left. Ayoko na din naman eh, sawa nadin ako.
~~~~

I'm here at the comfort room. I looked at my face in the mirror. Ano bang mali sakin? Ano ba yung bagay na nawala sa akin? Ano bang nangyari sa matatag, matapang, at masiyahing Jeannie? Nang dahil lang sa lalaki nagka ganyan ka na. Tama sila. I'm Bitter.

Pero, nasaktan ako. Natural sakin ang maging bitter dahil iniwan ako.

"Stop it."

"Stop what Jeannie?"

"Stop hurting me please!"

"Let go off me Jeannie."

"I don't want to!"

"Let me go! You don't deserve me."

"But, I love you!"

"You love me?"

"Yes. I do love you."

"I don't love you."

Pero tama nga sila, I should stop this bitterness. I need to move on. Tama! Kakalimutan ko na siya. He's not worth of my tears. I don't deserve him. He's full of shits in life! And one thing. He said that, He don't love me.

Huh! I smirk with that thought.

Yeah. Tama. Kakalimutan ko na siya. You'll see, all of you will see, how a Jeannie who is happy, turned into bitter. Will turn into a girl you never know in this campus. You will all see.

Lumabas na ako ng CR. Pero, bago ako lumabas, pinunasan ko muna yung luha sa mata at pisngi ko. Oo tama, umiyak ako sa thought na hindi niya ako mahal.

"I don't love you."

"I don't love you."

"I don't love you."

"I don't love you."

Then there, realization hit me.

FINE. HE DON'T LOVE ME? THEN, I WILL NOT LOVE HIM ANYMORE. Its time for a change.

~~~~~~~~~~~~~

Nandito na ako sa classroom. Tama na ang drama. Mag aaral na lang ako. I need to be in the top list of the students. I want to be an honor student. At hindi makakatulong ang pagbi-bitter sa goal kong yun. Nakita kong pumasok na ang mga bestfriend ko. And before they can look at me. I looked away, and pretend I did'nt see them. Lumapit sila at magsasalita na sana, but before they can utter a word, I put my headsets on, and sinubsob ko nalang yung mukha ko sa desk. Pretending na masakit ang ulo ko. Naramdaman kong umalis na sila, kaya naman, ipinaling ko ang ulo ko sa bintana, habang nakasubsob padin sa desk. Bumuntong hininga ako. Naalala ko ang naging pag uusap namin kanina nila Vanessa.

"Sorry kung nadadamay kayo sa sakit na nararamdaman KO. Don't worry. The next time you'll see me, ibang tao na ako."

Yeah tama. Babaguhin ko muna ang sarili ko, bago ako magparamdam ulit sakanila. Ayoko na magmukhang tanga! Ayoko na masabihan ng BITTER.

I'll ready myself. You will all meet the new me, SOON.

••••••
Sana po magustuhan niyo padin at i support ang story ko, kahit na 'lame' :') Thank youu!

He's my BrotherWhere stories live. Discover now