Vefa diye bişey yok.

insanı en son umutları terk eder.

Umut,bazen bir gün doğumu bazen bir gün batımı.Bazen mavi,bazen portakal kokusu gibi.Parmaklarinin arasından sızan bir tutam gün ışığı gibi.Ve bazen siyah bazen beyaz gibi.İnsan var olduğu günden beri içini ısıtan bir yudum çay gibi.Uçurumun kıyısına büyümüş bit dal papatya gibi.Bittigin yerden filizlenen çiçektir umut.Köklerinden dallarına uzanır sımsıkı sarar yüreğini.Beyaz bir güvercinin sesinde saklıdır.Her defasında hayal kurdurur.Sonra kurulan hayallerin enkazını seyre dalarsın. Tam bittim diyip en dibe dalarsın bir nefes gibi geri çağırır umut.Bir sokak lambasının altında kar tanelerini izlersin,bir tutam soğuk bir tutam gökyüzü.Kirpigine bir kar tanesi düşer kalbin ıslanır.Öldüğünü sanırsan ama ölmezsin.Karanlik bir gecede tek bir yıldıza bağlanırsın.Bazen sevdiklerin terk eder bazen sevdiğin.Ama umut öyle mi.....insanı en son umutları terk eder.