တစ်စုံတစ်ယောက်ကများ'မလွမ်းဘူးလား'လို့မေးလာရင်'လွမ်းတယ်'လို့မဆိုင်းမတွဖြေမိမှာပါ။
ကျွန်တော့်အလွမ်းတွေထဲမှာလိုအပ်ခြင်းတောင့်တခြင်းပူလောင်ခြင်းစသည့်သူ့အတွက်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်စေမည့်ခံစားချက်တစ်ခုမှမပါဝင်နေဘူးဆိုတာကျွန်တော်တိတိကျကျပြောနိုင်ပါသည်။
သို့ပေမယ့်။
တစ်စုံတစ်ယောက်။
မေးခွန်းထုတ်လာသည့်တစ်စုံတစ်ယောက်ကကျွန်တော့်သားကိုယ်တိုင်ဖြစ်နေသည့်အခါလိမ်ညာခြင်းဆိုသည့်ပြစ်မှုကိုကျူးလွန်မိတော့သည်။
"မလွမ်းဘူး...သား..ဖေဖေသူ့ကိုမလွမ်းဘူး"
"ဖေဖေညာနေတာပဲ . . . ထားပါ၊ဒါဆိုသားမေးခွန်းကိုပြန်ပြောင်းမယ်...ဖေဖေသူ့ကိုဘယ်အချိန်တွေမှာသတိရ လဲ....ဥပမာ...မေမေ့မွေးနေ့လုပ်တဲ့အခါမျိုးတို့ . ."
ကျွန်တော်ပြုံးလိုက်မိတော့သားကသေချာစိုက်ကြည့်နေသည်။
သားပုံစံကကျွန်တော့်ကိုအကဲခတ်သည်ဆိုတာထက်တော့ပိုပါသည်။
ကျွန်တော့်မျက်လုံးတွေထဲကနေခံစားချက်တစ်မျိုးတစ်မည်တွေ့လိုတွေ့ငြားလိုက်ရှာနေပုံရသည်။
"ညဥ့်နက်နေပြီသား . .မနက်ဖြန်ကျောင်းပိတ်ပေမယ့်ကျောင်းအုပ်ကြီးနဲ့လိုက်သွားပေးဖို့ရှိတယ် ဖေဖေအိပ်တော့မယ် "
"ok!ဒီနေ့အတွက်လဲမေးခွန်းတွေအရမ်းများနေပါပြီ . စောစောကမေးခွန်းကိုတော့မနက်ဖြန်ညဖြေပေးမယ်မ ဟုတ်လား?"
"ဖြေမှာပေါ့"
"ကောင်းသောညပါ"
အိပ်ယာပေါ်လှဲအိပ်ရင်းသားရဲ့မေးခွန်းကိုသေချာခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာကြည့်လိုက်သည်။
သားကဘယ်လိုအဖြေမျိုးထွက်လာစေချင်လို့သည်လိုမေးခွန်းထုတ်လာသလဲ။
ကျွန်တော်မှန်းဆခဲ့တာထက်သားကပါးနပ်လွန်းပြီးခံစားလွယ်လှသည်။
ကျွန်တော်ကနှစ်(၂၀)လောက်ဖုံးဖိသိုဝှက်လာသည့်အရာကိုသားကတစ်ညတည်းနဲ့အမြစ်ကလှန်ပြီးထုတ်ဖော်ဖို့ကြိုးစားခဲ့သည်မဟုတ်လား။
