PAMUK ŞEKERİ

1. Bölüm- Sahne Benim

Merhaba arkadaşlar. Ben Elif Selen Kaya. Bu ilk kitabım. İlk deneyimim. Daha 16 yaşındadım. Nasıl oldu veya nasıl olacak bilmiyorum. Sadece yazmayı seviyorum. Yazdıklarımı birilerinin okuması hoşuma gidiyo. Eğer büyük beğeni toplarsa yazmaya devam edeceğim. Umarım okurken kendinizden bir parça bulabilirsiniz. Bu arada instagram hesabımı da buraya bırakacağım. Takip ederseniz sevinirim.
@elif__selen_
İyi okumalar... :)

----

( ŞUBAT 2020 )

Gecenin karanlığı şehri kaplarken sokak lambalarının ışıkları yetmiyordu bu koca şehri aydınlatmaya. Sokakta şiddetli esen rüzgar dışında hiçbir şey yoktu. Arabalar bile geçmiyordu. Sokakta tek bir insan bile yoktu. Bu saatte olmaması da normaldi. Saat gece 02.01 olmuştu. Beni her zamanki gibi uyku tutmamıştı. Yarın sömestr tatili bitiyor ve okullar açılıyordu. 1. dönem bitmiş 2. dönem başlayacaktı. Okulu pek sevmezdim. Ama içinde güzel anılar biriktirirdim. Yani bazen... Uykumun bi an önce gelmesini istiyordum. Erken kalkacaktım ve sabah ağlayarak kalkmak istemiyordum. Ama ne kadar da erken yatsam bu olay benim için rutinleşmişti. Yatağıma oturdum. Kulaklığımı takıp rast gele bir şarkı açtım. Şarkı "belki az sevdik, belki yalandı, belki de bu bitirdi bizi" diyordu. Şarkının melodisi o kadar güzeldi ki bir an olsun geçmişimi unutup anın büyüsüne kapıldım. Camdan dışarıyı izlemek bana hep huzur vermistir. Dışarıda oldukça büyük bir rüzgar vardı. Rüzgarın etkisiyle pencere de sallanıyordu. Oda kapkaranlıktı. Ay bu gece yoktu. Bulutların ardında kalmıştı. Çıkacağı günü bekliyordu. Karanlıkta oluşum beni tedirgin etmezdi. Çünkü bunu ben isterdim. Odamda ışığı kapatır, yatağıma oturur, kulaklıkla bir yandan müzik dinlerken bir yandan pencereden gökyüzünü seyrederim. Bu rutinleşmiş bir olay olmuştu. Sallanan ağaç dalları camıma vururnca korkmak yerine içime bir huzur doluyordu. Ben korkuyu çok önceden azaltmıştım. Karanlıktan ödüm kopardı eskiden. Taki içim geceden daha karanlık olana kadar.

Ben Beste Yılmaz. Zamanında çok sevdim. Sevdim, sevildim sandım. Meğer sevilmemişim. Çok gözyaşı döktüm. Çok ağladım. Herşey güzel giderken birden duvara çarptım. Yerde kalakaldım. Hayat durdu. Yerden zor da olsa kalktım. Kalkmanın ilk adımıdır düşmek. Kalkmak için önce düşmen gerek. Ve ben önce düştüm, sonra da kalktım. Çünkü ben güçlüyüm. Çünkü benim yenemeyeceğim hiçbir kuvvet yok. Çünkü ben Beste Yılmaz'ım. Artık kimse için üzülmeyeceğim. Kimse için gözyaşı dökmeyeceğim. Zamanında döktüklerim bana hayli yetti. Bundan sonra güçlü olacağım. İşte şimdi sıra bende. Herkes oyununu sergiledi. Sıra benim oyunumda. Perde açıldı. Oyun başladı. Sahne benim...

Tekrar selamm :))) Hikayemin birinci ve kısa bölümü bitti. Aklımda harika bir hikaye var. Bunu yazmak istiyorum. Birinci bölüm kısa olmuş olabilir ama olsun. Bu benim ilk deneyimim. Yapa yapa öğreneceğim değil mi? Umarım sevmişsinizdir ilk bölümü. İkinci bölüm de yolda geliyo. Bu hikaye aşk, acı, hayal kırıklığı, pişmanlık, sevgi, güven duygularını  içermektedir. Evet çok resmi oldu farkındayım jdhshshhd. Neyse iyi okumalar...