უცნობი ნომერი (ჯიგუკი)《დამთავრებული》

15

ერიკა: სწარაფად

ჯინგუკი: ერთი წუთით მალე მოვალ

ერიკა: არ მოხვიდე მამაჩემი აქაა

ჯონგუკი: რა ჯანდაბაა ერიკა

ჯონგუკი: აშკარად ჩვენს გამოსაჭერადაა

ერიკა: არაა

ჯონგუკი: ფრთხილად იყავი

ერიკა: მოვდივარ

ერიკას მამა ფიქრობდა რომ ისინი საეჭვოდ იქცეოდნენ და ამიტო ის ხშირად სტუმრობდა მათ. "მ...მამა ცოტახნით გარეთ უნდა გავიდე." მან შეხედა და ნელა თავი დაუქნია.

"ქუქ!" ერიკამ ჯონგუკს დაუყვირა და მისი მანქანისკენ გაიქცა.
"ჩაჯექი! შენი ნივთები სად არის?" ჯონგუკმა უპასუხა. "მ..მე ვერაფერი ვერ წამოვიღე მამაჩემი გუშინდელი ღამიდან ჩემთანაა." ერიკამ თქვა შეშინებული ხმით.  "მან გატკინა?" ჩურჩულით უთხრა ჯონგუკმა. "არაფერია ქუქ, უნდა წავიდეთ."  ერიკამ უცებ დაიფარა კისერზე სისხლჩაქცევა. "არა" თქვა ქუქმა.  ჯონგუკი გარისკვას აპირებდა.

მათ შეეძლოთ ისევ მშიშრებივით გაქცეულიყვნენ ან აქვე დაემთავრებინათ. "ერიკა მე ვაპირებ რომ დავამთავრო ეს ყველაფერი."  ერიკა მიხვდა რასაც გულისხმობდა. "ქუქ, მან მე მატკინა მაგრამ ის არღირს საცემრად..... ან მოსაკლავად." მან ჩურჩულით თქვა ბოლო სიტყვა. ჯონგუკმა მძიმედ ჩაისუნთქა და სანამ კარს გააღებდა ერიკას მიუტრიალდა და უთხრა "მე მის მოკვლას არ ვაპირებ. მე უნდა დავამთავრო ყველაფერი რადგამ მან გატკინა, მიყვარხარ. შენ ჩემი მეგობარი და და ხარ. და თუ ვინმე გატკენს ჩემს შურისძიებას მიიღებს." ერიკამ მოულოდნელად მოქაჩა მაჯაში, "ქუქ რა იქნება თუ შენ ვერ დაბრუნდი... ის საშიშია." ჯონგუკი მის პატარა ხელებს უყურებდა რომელიც მაჯაზე ექაჩებოდა და თვალებიდან ცრემლები მოსდიოდა. "მაშინ შენ წადი." მან დატოვა მანქანა და სახლში შევიდა.

როცა ჯონგუკი მიჰყვებოდა სახლისკენ მიმავალ გზას თან ფიქრობდა "მე გავექეცი ჩემს პრობლემებს, მე გავექეცი ჩემს სიყვარულს, გავექეცი პასუხისმგებლობას და დღეს საფრთხეში ვიგდებ თავს... შენთვის ჯიმინ, მე დავბრუნდები."

.............................................................

შობას გილოცავთ💜🎉🎉 შეიძლება კიდევ ერთი თავი დავდო დღეს💛