opis:Yang Jeongin zostaje znaleziony przed drzwiami Glow Cafe. Kiedy przychodzisz do pracy, spotkasz oszołomionego Hyunjina i niespokojnego Felixa, wraz z kapitanem policji Kim Woojinem, detektywem Bang Chanem, prokuratorem Kim Seungminem oraz medykiem sądowym Lee Minho. Miroh Heights jest wstrząśnięte, a zabójca jest dalej na wolności.
Uwaga: na początku rozdział pisany z różnych perspektyw!
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Gdzieś daleko słychać było jakiś głos. Tylko tyle wiedział Jisung. Może to była kolejna zbłąkana myśl kłębiąca się w jego umyśle. Może to był wiatr, muskający wierzchołki drzew nad nim. To było tak, jakby był pod wodą i tonął - głos był stłumiony i zniekształcony.
„... jest w porządku?"
Oddychał ciężko. Czuł, jak jego zaciśniętą klatka piersiowa się unosi. Dłonie były gorące i lepkie od krwi, ziemia wirowała pod jego stopami; całe otoczenie łączyło się w jedną, ciemną, niezrozumiałą masę.
„... wezwać karetkę pogotowia. Co się stało--"
Jisung rozejrzał się dookoła z dzikimi oczami. Przez ułamek sekundy widział twarz. Jakiś młody chłopak. Miłe oczy w kształcie półksiężyca i policzki aniołka. Znał tego chłopca. Skądś go kojarzył. Jakieś dziwne wspomnienia łaskotały go w tył głowy.
Oddychając płytko, Jisung patrzył, jak młodszy upada na ziemię, a czerń ponownie zalała jego wzrok.
___
Jeongin poczuł, jak jego nogi się poddają, a oczy kierują wzrok ku niebu. Ponad nim księżyc wyglądał jak perłą. Czuł bicie swojego serca w głowie, pulsowanie i pękanie; coś mokrego i ciepłego spływało mu do oczu i powodowało, że płonęły.
Poczuł dziwny błysk przed oczami, prawie jak migawka aparatu, a kiedy znów wróciła ostrość, księżyc zniknął, ale zastąpiła go twarz - równie blada i równie zimna. Tak samo piękna.
Głos z tyłu głowy Jeongina zapytał słabo, czy tak właśnie wygląda anioł.
Ale oczy tego chłopca były duże i ciemne jak kratery, szkliste i puste. Jakby tak naprawdę wcale nie widział Jeongina.
