Lullaby of the Broken

First Lullaby

You took me off guard last night. I wasn't prepared to let you go for a temporary or maybe permanent time. I gathered all my remaining courage and accepted the fact that we're both too tired from what's happening to our relationship. You cannot handle a relationship and I can't manage on how much love to give.

Maybe you, your friends and also my friends are right. I should've left something for myself. I should have been careful on pouring love because it overflowed and you got tired.

I sighed and picked up my phone. Wala naman akong magagawa sa desisyon mo, gusto mo ng space eh kaya hahayaan kita.

Nagscroll lang ako nang nagscroll sa facebook. Wala akong magawa. Wala akong makausap. Ang hirap kapag nasanay ka na iisa lang kausap, ang hirap kung ginawa mo siyang mundo tapos bigla ka niyang iiwan. Ang dami kong gustong sabihin sayo, gusto kong sabihin na my days are numbered pero kilala kita eh, wala kang pakialam.

.

Lumipas ang ilang araw na wala kang paramdam. Sumabog na ang bulkang taal, wala ka man lang pangangamusta. Masakit pero titiisin ko.

Nagmessage nga pala papa at kapatid mo, tinanong kung ano problema natin at sinabi ko na kailangan mo munang mapagisa at hindi mo muna priority ang lovelife sa ngayon.

Iniistalk ko pa rin pala facebook, instagram at twitter mo. Tinitignan ko bawat nagli-like sa mga post mo sa facebook, at tinitignan ko nili-like mo sa twitter. Ang creepy ba? Pasensya na, yun lang ang alam kong gawin para makalimot sa sakit.

Magda-dalawang linggo na pala tayong walang ugnayan. Malapit na ulit pasukan matapos isuspinde nang isang linggo ang klase.

Alam mo ba ilang beses akong nagtangkang magpakamatay? Una ay naglaslas ako pero hindi ko pinulso dahil umiyak ang aso ko, pangalawa ay nagtangka akong magbigti ngunit nagnotif ang facebook ko at nadistract aki, pangatlo ay naglayas ako at nagtangkad magpasagasa pero may humila sakin at pinagalitan ako, at panghuli ay nagtangka akong magbigti, sinigurado kong tulog aso ko non ngunit nung isasabit ko na aking sarili ay bumagsak sa ulo ko ang box ng sapatos ng aking kapatid na tila ba isang senyales na hindi ko pa oras.

Mahal, malapit na mag-linggo... Ngunit iiwasan kita.