~Ay ışığım~ [Texing]

0.5 "Final"

Hepinize Merhaba! uzun zamandır yokum,Çünkü bu "karantina " günlerinde hep kitap okuyor yada dizi,film izliyorum yani tek anlamı ile "İlham gelmiyor" bu gün birden bire ilham geldi ve bende Yazdım...Ve arkadaşlar burda "Akru,Reymir " gibi bir kitlem var ama ben artık Başka kitaplarda yazmak istiyorum o yüzden hepsini Erken final Yapacağım,Kendimde sezemediğim bir Yazar olma hissi var. Ve o yüzden yeni kitaplar yazacağım.Tamami ile Akın , Ebru,Reyyan,Miran Olmadan bu kitaplarımıda her halde Yayından kaldıracağım.Ve büyük bir sabırla Yeni yazdığım hikayyelerin okunmasını bekleyeceğim.İnşallah beni anlamışsınızdır. Hayali sahne yazarak İlhamımı tüketmek istemiyorum :(.Hepinizi seviyor ve saygı duyuyorum hadi şimdi bölüme geçelim-"Yazar"

5.Bölüm-Final

"Beni sev,Sevemezsen eğer kaçarım gökyüzüne..."

Sabahın ilk ışıkları ile gözlerimi açtım.Odaya biraz göz gezdirdikten sonra,istemsizce ayağa kalktım.İlk olarak rutin işlerimi yaptım ve sonra yattığım yatağın üzerini toparlayıp,üzerine oturdum.Bir kaç dakika boyunca duvara anlamsız gözlerle baktım ,ve sonra telefonuma bildirim gelip gelediğini merak etip komedinin üzerinde duran telefonumu elime aldım.İstemsizce kaşlarım çatıldı. Bildirim yoktu . Niye yoktu bildirim?! Nerdeydi Akın ? Niye yazmamıştı bana? yok canım o kadarda umursamıyorum.Sadece her zaman yazdığı için şey ettim.Katiyen ona karşı bir şey hiss etmiyorum.Niye hissedeyim ki? iki gündür tanıdığım bir insanı niye seveyim ki?anlamsız."Günaydın Uykucular,Gerçi Tünaydın demeliyim saate baksanıza HADİ UYANIN!" aşağıdan gelen neşeli sesle yüzüme hafif bir gülücük kondurdum.İlk kez,galiba ilk kez böyle neşeli bir sabaha gözlerimi açıyordum.Telefonumu tekrar komedinin üzerine bırakıp,ayağa kalktım ve aşağıya indim.Büyük bir kahvaltı masası,masada oturan neşeli insanlar,pencereden vuran sıcak rüzgar.Bunlar hepsi bana bahşedilmiş hediyyelerdi sanki.Sanki yıllar sonra ilk kez bu kadar mutlu olacaktım.Bilmiyorum ama öyle hissediyordum.Bende masaya oturdum ve birlikte kahvaltı yaptık.Sonra Meryem hanımın sorusu ile endişelenmeğe başladım

"Kızım Akın seninle konuştumu bu gün?" Diye soran Meryem hanıma,hayır anlamında başımı salladım.Niye sormuştu ki şimdi bu soruyu? bir şeymi olmuştu?

"Nerede bu çocuk arıyorum açmıyor,mesaj yazıyorum sadece bir tık?Arda oğlum endişelenmeye başladım şimdi ben!"Gerçekten bende şu anda endişelenmiştim,nerdeydi Akın?niye açmıyordu telefonun?mesajlar bile ulaşmıyormuş,yoksa başına bir şeymi geldi?düşünceleri ile kendimi yiyip bitiriyordum ki,aklıma telefonumu yukarıda bıraktığım gedli.Berki beni aramıştır umutu ile yukarıya çıktım.Telefonumu elime alıp aramalara baktım.Hiç bir şey yoktu.Yutkundum.Neredesin Akın niye kimseye haber vermedin? Telefonumuda yanıma alıp aşağıya indim tekrardan.Bir kaç saatin ardından Akından haber çıkmayınca artık devreye Polis girmişti Arda ve Meryem hanım,çok endişelenince karakola gitmişlerdi bense Selinle evde yanlızdım.gözleri üzerimdeydi ama ben bunları düşünecek halde değildim,aklımda bir kişi vardı...Akın. Neredesin lütfen sana alışmışken başın  bir şey gelmesin...gözlerimin kapandığını fark ettiğimde,ayağa kalktım ve merdivenlere yönedim.Yukarı çıkıp bir süreliğine 'Odam' denilen odaya girdimVe yatağa yattım uykum var ama uyumak istemiyorum.Şu an aklımda sadece Akının nerede olacağına dair düşünceler vardı binlerce farklı düşünceler geçiyordu beynimden.Ya bir çeteye bulaştıysa ve onu Öldürüp bir ormana attılarsa,yada kaldığı evde yangın çıktıysa...nereden geliyor bu fesat düşünceler beynime.Çok filim izledim evet kabul ediyorum ama benim zaten hayatım film.düşüncelerimden kurtulmağa çalışarak gözlerimi kapattım ve kendimi yorgunluğuma bıraktım...