Eva doet haar ogen langzaam open. Ze is alleen. Een klein schilderij hangt op een afgebladderde muur. Licht komt van een lantaarntje dat in een hoek van de kamer staat. Eva voelt zich misselijk. Ze zit vastgebonden op een houten stoel, ze probeert haar handen los te maken. Als ze naast zich op de grond kijkt ziet ze een plas bloed liggen.
06 83627931 voor de tweede keer toets Wolfs het nummer van Mechels in. De telefoon gaat over. 'Stuur een forensisch team!' 'Waarom?' Mechels klinkt verbaasd. 'Er ligt bloed op straat, misschien van Eva'. 'Waar?' 'Bij de Ponti, schiet nu maar op'. Zegt Wolfs geïrriteerd. Hij hangt op en stopt het toestel weer in zijn zak.
Er staat een man in de deuropening. In de ene hand heeft hij een geweer en in de andere hand een mes. Eva kijkt hem boos aan. Ze weet wie hij is, ze weet wat hij heeft gedaan. Hij loopt naar haar toe 'zo Eva van Dongen, hoe wist je waar ik me schuil hield?' ' dat wist ik helemaal niet!' Zegt Eva boos 'Is dat de rede dat ik hier nu ben, dom van je, nu vinden ze je sowieso, ik wist van niks'. 'Ze vinden me niet, niet als jij in het Julianakanaal ligt'. ' wat ga je met me doen dan' zegt Eva uitdagend. 'Dat weet je best' zegt hij grijnzend. Hij draait zich om en loopt de kamer weer uit.
JE LEEST
Ontvoerd
FanfictionEva ademt de frisse buitenlucht in. Ze heeft besloten vandaag te voet naar het werk te gaan. Wolfs is al eerder vertrokken. Hij moest nog wat regelen, had hij gezegd. Het is rustig op straat, geen auto's, geen mensen, niemand. Dan wordt de stilte ab...
