Na een tijdje ging ik voorzichtig staan. Ik klampte me vast aan de takken die hier en daar uitstaken. Koortsachtig dacht ik na hoe ik hier terecht was gekomen, wie ik uperhaupt was en hoe ik uit de boom kwam. Ik ging weer zitten en trok mijn knieën op terwijl ik keek voor me uit keek. Mijn gedachten werden steeds terug getrokken naar het kaartje om mijn nek. Het enige wat ik op dat moment wist, was hoe ik heette, hoe oud ik was en dat ik een Schutter was.
Als ik probeerde te bedenken waar ik vandaan kwam, bleef het leeg in mijn hoofd. Ik kon niks opbrengen. Niks over mijn ouders, mijn thuis of mijn vrienden. Ik ging voorzichtig verzitten en voelde wat hards in een van de zijvakken van mijn broek zitten. Met trillende handen opende ik had vakje en haalde er een klein object eruit. Het was een fluitje.
Verbaasd draaide ik het fluitje rond. Wat was het nut hiervan? Moet ik hier op blazen? Aarzelend blies ik op het fluitje. Er gebeurde niets, dus ik blies nog een keer. Weer niks. Na nog een keer blazen hoorde ik opeens doffe voetstappen. Angstig keek ik om me heen, ook naar beneden. Ik zag bosjes ritselen, waar wat bruine flitsen door heen renden. "Hallo? Wie is daar! Help me alsjeblieft, wie je ook bent!
JE LEEST
THE GAME - Can you survive?
Teen Fiction*POV* Ik kijk naar hem. Hij kijkt naar mij. Wij zijn de laatste. We weten wat dit betekend. "Luke, nee toch? Dit kunnen we echt niet maken." stamel ik. Maar Luke reageert niet. Hij staart me aan, met zijn hand om zijn boog. Ik weet niet wat hij wil...
