Graded Hearts

Chapter 33: Unconditional

Third Person's PoV

"Ang lalim ng iniisip mo. Ano yan?" tanong ni Elizabeth kay Jefferson nang mapansin niyang kanina pa ito nakatanaw sa dagat habang hawak ang isang bote ng beer.

"Tita." baling niya ng tingin rito. "Why are you here? It's cold." tanong niya tsaka tiningnan kung naroon ang nurse na palaging ksama ng tita Elizabeth niya. Mag-aalas nuwebe niya at malamig ang simoy ng hangin, baka magkasakit pa ito.

"Huwag kang mag-alala, kaya ko." she gave him an assuring look. "Napansin kong malalim ang iniisip mo. May problema ba?" tanong ulit nito. Halata sa mukha nito ang pag-aalala. Alam niya kasing kapag nag-iisa ang inaanak niya ay may problemang dinadala ito.

Simula nang mamatay ang magulang ni Jefferson ay siya na ang nagpalaki rito, kaya hindi malayong kilala na niya ang mga galaw nito. He was always good at hiding and concealing everything even if it's hurting him. He would always compose himself to avoid people worrying about him. He was used of taking care of others more than his own. Iyon ang Jefferson na kilala niya.

"It's nothing serious tita." ani ni Jefferson at binigyan ng tipid na ngiti ang kanyang tita bago binalik ulit ang tingin sa dagat. She expected this kind of answer. Ganun kasi talaga ang mga naririnig niyang mga salita kapag tinatanong niya ito.

"Trabaho ba? Is my office stressing you out?" Walang ibang pinagkakaablahan si Jefferson nang makabalik ng Pilipinas. It's either work, her and Gabriella. But she's certain it wasn't her, bumubuti na naman ang kondisyon niya. Thanks to Gabriella.

"No. I'm actually enjoying my work. So, don't worry about the office tita." sagot niya tsaka umupo sa deck chair katabi ng wheel chair ng tita niya.

"Kung hindi ang trabaho..." she paused for a moment, trying to assess him carefully. "...is it Gabriella?"

Napatingin siya rito, trying to paint a good expression. Ngunit hindi niya magawa. Kanina pa niya hindi maintindihan ang sarili niya. He's been bothered for days now. Kahit pa man nakakausap niya halos araw-araw si Gabriella. Para bang may hindi magandang nangyayari na hindi niya maipaliwanag kung ano. No matter how much he dismisses it and assure his self that Gabriella can certainly take care of herself, it never left his mind.

Kaya heto siya ngayon, umiinom. Baka sakaling mawala itong nararamdaman niya. Kahit hindi naman siya kadalasan umiinom talaga.

"You're silent. It means my intuition is right." He took a sip and let the alcohol burn into his throat.

Hindi niya alam ang kanyang sasabihin. He wasn't used to telling what's inside of him to other people, except Gabriella. Pero kung nandito man si Gabriella ngayon ay sigurado siyang hindi niya rin kayang sabihin kung ano ang nararamdaman niya. He wouldn't want her to get bothered as well.

"You know what Jeff, the first time you brought Gabriella here, hindi ko maintindihan ang ginawa mo." She paused. "Hindi mo siya kaano-ano, but you took care of her, you provided her of what was necessary even if forgetting your own. Ginawa mo ang lahat ng makakaya mo para sa kanya. Akala ko ay naaawa ka lang sa kanya dahil sa pinagdadaanan niya. Then you took her to Germany and you helped her chase her dreams. Hindi ka pa rin nawala kahit nagtagumpay na siya sa larangang pinili niya. I realized what that means..."

Napalingon si Jefferson sa tita niya ngunit agad rin naman niyang binalik ang tingin sa harap. Nahihiya siya. Dahil alam niya kung saan mapupunta ang pag-uusapan nila.

"...that was your expression of love. You love that girl back then, and you love her now."

Napayuko siya at bumuntong hininga. He wasn't good at hiding it after all. Akala niya walang makakaalam. Pero sinong niloloko niya? His actions towards her were made out of love. All of it, actually.