Such Doctor Things (Slow Update)

Chapter 2

SUCH DOCTOR THINGS

Chapter 2

Pagkarating ko sa bahay ay dumiretso ako sa sala at humiga sa mahabang sofa. Ay oo nga pala, hindi pa pala ako nagpapakilala.

Ako nga pala si Dr. Casey Jones, isang consultant pathologist sa isang hospital. I'm 26. And after I graduated medicine at the age of 20. I took the board exam at the age of 21, and naging resident ako after ko magboards sa UST Hospital to pay for the scholarship na kinuha ko nung nasa med school. I graduate my residency at the age of 24. I decided to transfer to SLMC and accepted as a full-fledge pathologist. And exactly a week ako, naging consultant pathologist na ako.

It was really a long journey in medicine. All the years of my sacrifices has been paid off. So many years of suffering. The most remarkable one is that my Mom and Grace has been involved in a car accident 2 years ago. Mga 2 days silang nasa ICU, walang progress ang health, no response to any medications. Until midnight na nakaduty ako, kinuha na sila ni Lord.

Ang sakit para sa akin kada makikita ko mga lab results nilang dalawa na walang improvement sa kanila. Ang there's such time, sinabi sa akin ng med. tech, hindi nila nakuhanan ng blood sample dahil on-arrest ang dalawa. Gusto kong tumakbo paakyat papuntang ICU to know the status ng dalawa but I knew na pag andon ako't nakikita silang nirerevive, magiging hysterical ako, maapektuhan trabaho ko. Kaya nung ininform ako ng colleague ko sa ICU na wala na talaga sila, nagmukmok nalang ako sa office ko. Naintindihan ng mga med. tech and mga intern na nakaduty kaya hindi nila ako inistorbo sa office.

After nung duty ko, nagpasa at ang nag-inform din ako sa boss ko na mag emergency leave dahil para maasikaso ko ang woke ni Mom at ni Grace. Binigay ko sa boss ko yung form ko, but she didn't ask me why. So, I'm thinking that aware na sila sa nangyari dahil yung araw na sinugod sila dito, duty din siya.

"As per director Reyes, bigyan kita ng one month leave. Don't worry kasi hindi maaapektuhan ang salary mo. It's just a way of giving condolence sa iyo. After mailibing ng relatives mo, rest ka muna. Kitang kita sa performance mo kung paano ka naging dedicated sa trabaho mo." Sabi ng boss ko at napaiyak ako.

I prepared everything and after 5 days ng woke, nasa huling hantungan na sila Mom at Grace. Pagkauwi ko ng bahay, hindi ko mapigilang umiyak ulit dahil hindi ko na maaabutan si Mama na nagluluto ng masasarap na pagkain at si Grace na nangungulit na nanghihingi ng pera pang-shopping niya.  Everything ha been wiped out.

I took the rest of my leave shopping for my own, from furniture, clothes, and anything that will divert my attention. Pina-renovate ko na din yung house sa gusto kong layout. Eto ang naging pampalipas-oras ko hanggang sa pagbalik ko sa trabaho.

Once I got back to my job as a pathologist, I work hard not just for my mom and Grace. But, for myself. Dahil kailangan kong magpatuloy without them. It's still hard, but I still manage to do my work well. And everytime pag-uwi ko sa bahay, I always say to my parents and to Grace na magkasama na sila sa heaven.

"Mom, dad, Grace, thank you so much for being with me always. I know it's hard for me to let go. But, I know you won't be happy seeing me like this. I love you so much. And I have to let go and embark on my journey on my own." Sambit ko sa kawalan. I hope mom and dad hears this as well as Grace.

Hindi ko namamalayang alas siete na pala ng gabi. Tumayo ako sa sofa at nag-shower. While I'm preparing my meal, may nag-doorbell bigla. And realized that it was Sam.

"Hoy! Bakit hindi mo ako inantay after case presentation. Nakipagkamustahan pa ako kay Wal. Hindi mo ba siya kakamustahin man lang? I mean, yeah, he's your ex. But he's also our friend. And friends connect each other." Sabi niya habang papasok sa bahay. Dumiretso siya sala at in-on ang TV.