Galiba yazınca rahatlıyor insan yada rahatlayınca yazıyor. Onu bunu pek bilmem ama yazmak yaşamaktır bence, her yazıda bir yaşanmışlık vardır. Bazen öfke, bazen kırgınlık, bazen yanlızlık, bazen de eksiklik. Tam da bahsettiğim gibi eksiklik...
Allah kimsenin yaşam kaynağı olan ailesinin eksikliğini göstermesin. Yada varken yok gibi görünenlerden olmasın. Anne diye bir sözcük var ama ben yazarken çekinerek ve korkarak yazıyorum, bana çok yabancı geliyor. Kim yoksa yanında o köşe hep yarım kalıyo başkası olsada yerini doldurmuyo çok garip. İnsan çaresizliğini saklayamaz saklayamadığı zamanlar hep yazar hele de kimseye anlatacak kadar cesareti yoksa daha da güç oluyor konuşması, durduk yere gözünün dolup dolup boşluğa bakması.
İnsanlar da bi zaman sıkılıyor artık dinlemekten sadece kalem ve kağıda sığınıyor kimi zaman olsun en iyi dost onlar en zaından derdine cevap vermesede ortak oluyor. Herkes sahte herkes sen gülerken var ve yanında yoksa yok.
