Memories ON-GOING (Memories Series 1)

Chapter 01

Xanthene's P.O.V

Nagising ako as always sa hospital naiinis ako dahil kahit ilang beses pa akong tumakas dito at dito parin  bagsak ko like paano nila ako na hahanap?

"UGHHHH!!!NAKAKAINIS!!!"i scream out of frustration habang nag dadabog 

"Hoy gaga manahimik ka nga dyan" sabi ni Nathalia 

simula nang mag yari kahapon binantayan na nya ako tsk pero ang hindi ko makalimutan is ung lalakeng nag ligtas saakin ay hindi ko makalimutan ang gwapo nya tas parang may something sa kanya di ko sya na kita nang matagal dahil nakatulog na ako dahil siguro don sa gamot na pinainom sa akin asan na kaya ung lalakeng un gusto ko ulit syang makita ket saglit lang mapasalamatan asa point akong pag iisip nang malalim nang may kumatok sa pinto di ko to pinansin at nag patuloy lang sa pag iisp nang kung ano ano para pang nag eenjoy ako tuwing nag iisip ako nang kung ano ano.

Asa kalagitnaan ako  nang pag iisip nang biglang may lalakeng nag salita sa harap ko

"Hey how are you?" tanong nito

di ko pinansin to nag patuloy parin ako sa kung ano anong iniisip ko nag salita parin to

"Can you even hear me?"

tumingin na ako sa kanya na gulat ako nang makita ko sya siya ung lalakeng nag ligtas saakin kahapon 

"Umm h-hi?" nauutal na sabi ko dito 

omgashhh asa harapan ko ung lalakeng nag ligtas saakin at at nag frefreak out na mga organs ko nag blush ako bigla 

"I brought you some strawberry cake i heard you like them" sabi nito nagulat ako  dahil may cake akong galing sa kanaya at alam pa nya ung gusto ko

"T-thank you" 'ano ba xanthene bat ka nauutal para kang tanga'

" you don't have to be shy hahaha btw im skylark and you are?"

skylark ang cute nang name

"Xanthene" maikli kong sabi ko 

nag kwentuhan pa kami sabi nya wag daw ako mahiya kaya pala sya nandito kasi binibisita nya lolo nyang nakaconfine den sa hospital at tinanong nya saakin kung bat daw akong nag tangang mag pakamatay

"Um sorry feel ko kasi wala na akong silbi sa mundong to kaya nag tangka akong mag pakamatay at na papagod na din ako kasi kailangan ko pang maging sagabal at walang kwentang anak sa manga magulang ko kasi alam kong wala akong kayang itulong sa kanila"

pag dradrama ko na katingin lang sya sa bintana 

"You know di mo naman yan kailangang gawin eh hindi na papagod magulang mo kaya ka nga dinala dito dahil gusto ka pa nilang makasama eh kaya wag kang mag iisip na wala kang kwenta at silbi may kaya kang gawin antayin mo lang ung time na gagaling ka at matutulungan mo sila".

Pag katapos nyang sabihin un na realize kong tama sya ang hirap lang kasing ginagawa nang magulang ko lahat para lang gumaling at mabuhay paako i came to realize that i have to be strong and help my parents to.

After namin mag kwentuhan umalis na sya malungkot pero nangako naman syang babalik sya bukas 

"Hoy...ikaw ahhh landi mo gurlll"

i just rolled my eyes nakakainis na yang si nathalia mabuti nga eh tahimik lang sya simula kanina

"whatever" un na lang ang sinabi ko

"SUS INLAB KA NA!!"

WTF!! ako in lab no way yes way i don't know way wala naman kasing lalakeng nag tangkang kausapin ako eh lalo na noong nag aaral paako i have white hair and purple eyes sabi nla ang weird ko daw sabi nang iba ang rarer ko daw at baka daw special ako pero sabi ni mommy at daddy wag ko na lang silang pansinin kasi anghel daw nila ako kaya mas pinaniwalaan ko sila mommy at daddy may kuya ako pero lagi naman syang busy feel ko nga wala syang pake saakin kasi never nay akong binisita tuwing asa hospital ako.