De Baisteen

Hoofdstuk 1: AVA

"Doehoei!" roep ik heel hard, geen reactie. Had ik ook niet verwacht, maar toch is het stom. Het laat je voelen alsof je heel alleen bent, maar aan de andere kant is het ook wel fijn om eens het rijk voor jou alleen te hebben. Ik wil toch wel graag dat mijn ouders weten dat ik op school ben, dus loop ik eerst even naar de werkkamer van mijn vader in de kelder. Ik klop op de deur, maar er komt weer geen reactie. Vermoedelijk dus niet thuis. Ik sprint naar boven de trap op en struikel vervolgens over de laatste trede waardoor ik op mijn bek ga. Niet huilen Ava, spreek ik mezelf streng toe. Dit is heel serieus, als ik serieus niet te laat wil komen moet ik nu serieus opschieten en dus serieus snel een briefje voor mijn ouders schrijven. Terwijl ik dit bedenk ga ik nog harder rennen. We hebben best wel een groot huis. Ik had niet sneller moeten gaan rennen want hierdoor ga ik nog een keer op mijn plaat. Lang leve mijn onhandigheid! Ik sta snel op en verbijt mijn tranen. Die tweede val deed echt super veel pijn. Echt serieus niet normaal veel pijn. Ik ren naar onze eeuwen-oude boekenkast en haal er een papiertje uit. Ik loop direct met een super cool loopje verder, maar niemand die het ziet, naar ons dressoir en haal er een pen uit.

Ik ben naar school tot vanmiddag mams en paps hou van jullie! P.S. de pindakaas en chocolade koekjes zijn op! Wil je ze nieuw halen mams? P.S.2 ik ben om half vijf weer terug. P.S.3 zie jullie laters!

Wow dat was een lang briefje! Ik pak een stukje plakband en plak het briefje op de tussendeur; Zo weet ik zeker dat in ieder geval één van de twee het ziet. En dat dus ook één van de twee chocolade koekjes haalt omdat ze heel veel van me houden! Ik houd ook van mezelf en daarom heb ik elke dag chocolade koekjes nodig!

Ik loop de gang in en kijk daar in de spiegel. Ugh, denk ik. Veel te wit haar, zodra ik achttien ben over drie jaar verf ik het zwart of rood, maar tot die tijd beslissen mijn ouders en moet ik het dus hiermee doen... Ik doe mijn haar goed en pak mijn groene muts. Ik doe hem op mijn hoofd en pof dan het pluimpje op mijn hoofd een beetje op. Gelukkig bestaat er make-up en hoef ik dus niet elke dag met mijn sneeuwwitte huid naar school. Ik staar even in mijn eigen zwarte ogen maar wend ze dan snel weer af. Eén van mijn ogen is lichtelijk ontstoken en dus kan ik mijn blauwe kleur lenzen niet in vandaag. Ik zal dan wel gezeur krijgen van mensen over de kleur van mijn ogen. Ik hoop maar gewoon dat het niet zo opvalt.... KAK, denk ik. Ik ga zooo te laat komen. Ik stap razend snel in mijn sneakers en sjees naar mijn fiets. Ik dump mijn schooltas in de mand voorop en rijd naar mijn school. Het is zo'n tien minuten fietsen. Na flink doortrappen ben ik er eindelijk. Helemaal moe. Ik zet mijn fiets in de fietsenstalling en ren naar binnen. Mmm. Tot nu toe twee minuten te laat. Valt mee. Ik draai mijn hand een kwart slag en er gebeurt niks. Argh waarom moet het nou juist nu mis gaan. Ik probeer het nog een keer en nu flitst er een wit straaltje uit mijn hand. Het lukt! De klok gaat vijf minuten terug. Iedereen zit nu dus gewoon drie minuten te vroeg in het lokaal eigenlijk. Een jongen met een zwart vest aan en een capuchon op loopt een lokaal uit. Hij loopt gebogen. Hij kijkt op en kijkt mij recht in mijn grote ogen. Hij heeft heldere, zee blauwe ogen, diep zwart haar en een gewone huid, zou je kunnen zeggen. Er verschijnt een lach op zijn gezicht en een nog grotere op de mijne. Hij gaat recht staan wat hem enorm lang maakt. KAK alweer, ik ben mijn hakken vergeten. Hij komt langzaam naar mij toe en ik loop naar hem toe. Zodra we dichterbij zijn fluistert hij: "Dat was jij zeker hé?"

"Mmmm" antwoord ik. "Je weet het nooit zeker." We buigen naar elkaar toe en dan voel ik zijn lippen op de mijne. Ik hoor de bel alweer gaan, maar houd de zoen toch nog even aan. Kak, alweer te laat op één dag. Ik doe mijn hand omhoog en wil het ritueel van daarnet herhalen, maar de jongen duwt mijn hand omlaag. Hij zegt: "Niet doen. Accepteer de consequenties van te laat komen. En nu jij toch al twee keer en ik één keer te laat zijn op één dag kunnen we net zo goed het eerste uur skippen. We laten dit moment gewoon langer duren." Ik stem hiermee in door nog een kus op zijn lippen te planten. We laten elkaar los en gaan naar het auditorium. Pfoe wat heb ik het heet nu hij naast me loopt! Nu zijn er toch geen leraren en kunnen we dus in het auditorium doen wat we willen. Knipoog wiebel met wenkbrauwen knipoog.......