BAŞLIK PARASI

2

Ben Elyesa Dervişoğlu 17 yaşımda Mardinin köklü ailelerinden ve gelecekteki ağasıyım. Kardeşim yok ama kardeşim diyebileceğim Ömer vardı.
Babam Sancak Dervişoğlu büyük bir halı fabrikasının sahibi ve oldukça zengin bir iş adamı. Istanbuldaki şirketimizle birlikte birçok kişiye işveren konumunda. Babam yaşım 18 olunca bütün işlerini bana devredecek ve ağalığını bana devrettiğini bütün Mardine duyuracak. O günü sabırsızlıkla bekliyordum açıkçası. Sadece bir ay sonra Babadan oğula geçecek olan bu büyük gücü istiyordum. Ben ki bir Elyasa Dervişoğlu seviyordum insanların benim önümde düğme iliklemesini. Kim sevmez ki Güçlü ve kudretli olmayı. Nedensizce seviyorum. Sanırım egomdan kaynaklıydı. Of birde şu üniversiteyi kazanırsam var ya o zaman benden keyiflisi yok.

Yine arkadaşlarımla deli gibi eğlencenin üstünden girip altından çıkmıştık. Zil zurna sarhoş olunca da beni yine toparlayan Ömer olmuştu. Sağ olsun her zaman kurtarıcım o olmuştur.

Ömer
- Kardeşim bana mı geçelim yoksa eve mi bırakayım seni

-Yok kardeşim eve bırak sen beni.

- O zaman şurada bir acı kahve iç

Diyerek her zaman ki yerimize gittik ama ayakta duramıyordum of bu sefer harbi fazla kaçırmıştım. Başım dönüyordu.

Ömer

-Hadi be Elyesa uğraştırma oğlum beni

-Demesi kolay tabi

-Oğlum derdin mi var da bu kadar içtin

10 yıllık dostum ve tek sırdaşım Ömer. Herşeyimi bilir. Ve her defasında arkamı toplar bu akşam da olduğu gibi. Ne de olsa ben bir ağa oğluyum ve yaş konusunda hiçbir mekandan geri çevrilmiyordum. Ömerin sesiyle kendime geldim

-Al zıkkımlan şunu.

-Amma naz yaptın be kardeşim. Benimle uğraşmak istemiyorsan gidebilirsin.

- He gideyim de Sancak Ağa adamlarını göndersin istersen ağam.

-Tamam boş yapma

Bundan iki hafta kadar önce ben eve gitmeyince tabi Ömer efendi de beni yalnız bırakınca, babam adamlarinin yardımıyla beni bulmuş ve evimizin avlusunda falakaya yatırmıştı beni. Tabi 3 gün ayağımın üstüne basamamıştim. Beni konuşarak değil dayakla eğitmeye çalışıyordu. Normalde böyle birsey yapmazdı ama bu sefer çok fena kızmıştı sanırım. Bana fabrikaya gitmemi söylemiş bende eğlenmeye gitmiştim. Falakayı attıktan sonra da ' iş zamanı iş, eğlence zamanı eğlence' demişti. Fabrikasına ve şirketlerine çok bağlıydı o yüzden de işleri bana nasıl devreceğini  anlamış değilim. Ama küçük yaşımdan bu yana da beni her türlü eğitmişti.

Bunları düşünürken kahvemin de sonuna gelmiştim.

Ömer

-Hadi bittiyse kalk gidelim yarın iş var

Ömer liseyi bitirdikten sonra yani birkaç ay önce babasının yanında çalışmaya başlamıştı üniversite sınavlarına henüz girmek istemiyordu. Bir sonraki yıl diyordu. Babası Suat bey bizim Muhasebecimiz yılların kurdu yani. Ömer de dolayısıyla bizim fabrika da Muhasebeci oluyor. Daha yolun başında ama olsun. Bilgisi ve zekasıyla herkesi kendine hayran bırakan bir insan benim kardeşim.

- Benden izinlisin yarın
derken dudaklarım istemsizce kıvrılmıştı

-Yürü kardeşim yürü

Diyerek beni mekandan zorla çıkarttı. En azından kendime gelmiştim. Eve gidincede bir duş alırım oh miss.

Eve geldiğim de bütün konağı inletecek bir kavga vardı. Annem ve babam nerdeyse birbirlerini yiyecekler. Neyin nesiydi bu kavga da yıllarca seslerini bile birbirlerine karşı yükseltmemis bu iki insan niye şimdi kavga ediyorlardı.

Annem

-Olmaz Sancak bey olmaz. Benim oğlum daha reşit bile değil, olmaz!

-Fehime hanım benim ağzımdan bir söz çıktı ve reşit olmayan oğlun her gece başka mekandan çıkıyor. Sırf benim ağalığımdan faydalanarak her mekana rahatça girebiliyor. 1 ay sonra reşit olmayan oğlun 18 yaşına giriyor ve Hasan efendinin kızı Mihribanla evleniyor. Lafımın üstüne laf söyletmem. Bitti.

Duyduklarım karşısında şok geçiriyordum acaba alkolün etkisi miydi bu duyduklarım, Yok değil babam evlenecek diyordu nerden çıktı bu mevzu ya!

-Baba

-Ooo Elyesa beylerde teşrif etmişler. Bende birazdan adamlarımı salacaktım. Seni getirmeleri için.

-Baba duyduklarim doğru mu?

-Evet, doğru. Sana halamın Istanbulda yaşayan torunu Hasan efendinin kızını layık gördüm ve sadece 1 ay sonra o kızla evleneceksin.

-Olmaz. Ben istemiyorum baba.

-Ben sana sormadım sadece haber  veriyorum

-Sen bana sıradan birşey hakkında bilgi vermiyorsun baba bana resmen evleneceksin diyorsun. Bilmem farkında mısın ben 17 yaşımdayım. KABUL ETMİYORUM

-Kabul etmiyorsun demek. O zaman ağalıkta yok şirkette yok. Para da yok. Kredi kartıda yok. Üniversite de yok. Doğru fabrikaya işçilerin yanına. Onların yanında çalışmaya başlayacaksin.

-Sen beni mecbura tutuyorsun ama

-Evet öyle yapıyorum. O kızı sana layık gördüm. Helal süt emmis hemde halamın torununun kızı.. Daha iyisini bulamazdık zaten.

Ben nasıl bir kâbusun içine düştüm anlamıyorum. Resmen beni evlendirecek hemde tanımadığım bir kızla. Güzel olsa bari. Of ne diyorum ben. Aklımı kaçıracağım.

-Elyesa

-Efendim baba

-Yarın sabah 8 de uçak kalkıyor. Istanbula kızı istemeye gideceğiz hemde yüzük takılacak. Ona göre hazır ol.

- Baba aklını mı kaçırdın sen en azından bir hazmetseydim şu olayı, sonra kızı bir tanısaydım.

-Iyi ya, yarın akşam tanışırsın. Bu arada Ömer de gelebilir yanında olması açısından.

Of baba of. Ne içtin sen böyle? Tabi bunu iç sesimle söylüyordum. Yüzüne söylemem için yürek yemem lazımdı. Iste bu yüzden dış sesimden bunu söylemekle yetindim.

-Tamam baba. Çağırırım.

Bana öyle birşey söyledi ki resmen beynimden vurulmuşa döndüm. Ben iki yıldır 18 yaşıma girmeyi bekliyorum ağalık için.

(Geçmiş)

16. Yaş günüm ve babamın hediyesini merak ediyorum. Ama ortalıkta hediye falan yok.
Tam o sırada babam

-Oğlum, Elyesa'm biliyorum hediyeni bekliyorsun ama bugün sana farklı bir hediyem var ama bu hediye şimdilik bende yani demem o ki 18 yaşına girdiğin gün böyle aile arasında bir kutlama yapmayacağız aksine bütün ağaları ve bütün köy halkını çağırıp senin ağalığını duyurucaz.

-Ya.. yani 18 yaşımda ağalığı bana mı devredeceksin.

-Evet oğlum. Benim tek oğlum ve tek evladım sen olduğuna göre

-Yaşa be baba

Şimdiki zaman

O akşam annem ben babam ve Ömerinde olduğu kutlamada ne çok sevinmiştim. Bide bu halime bak. Resmen ağalık için evlenmek zorundayim.