koyu kâbusların uykularımı çevrelediği zamanlarımdan yazıyorum bunları.
henüz tedavisi bulunamayan ruh yaralarımın etkisiyle eksiliyorum yaşamımdan.
sevgilim, günlere direniş başlatıyor,
ani ayaklanmalarımın düşüşleriyle dağılıyorum.
yani toparlanamıyorum.
yani her halimle toparlanamıyorum.
yaşam eksikliği bu.
adına henüz bir isim koyamadığım çığ yüklü depresyonlar..
sevgilim kafamda çığ yüklü bir katliamın esintileri var.
ikna edemiyorum kendimi kalkmam gerektiğini.
yani sevgilim açıkcası sıyırdım,
artık sigarayla konuşuyor beni öldürme işinde elini hızlı tutması gerektiğini söylüyorum.
yanlış bilmiyorsam ve
yanlış hissetmiyorsam,
kafamı kaybettim.
yani artık kafamda kıymık halini aldı düşüncelerim, çıkartamıyorum.
buna kazalı arabaya sıkışmış bir çocuğun çaresizliği demeli..
anlamıyorlardı,
her an patlayabilirdi..
sevgilim hasta kafam güzel içtiriyor
yüksek dozlu ilaçları.
yani kulaklarım duyuyordu tırnakları sökülen bir adamın çığlıklarını..
yani sevgilim hayat,
kaybetmekten korktuğu için kazanmayı unutmuştu beni.
unutulmuşluğuma kalıyordum.
ne atlatabiliyordum.
ne de çıkıp yüksek katlı bir binadan atlayabiliyordum.
oysa içim yüksekleri öyle istiyordu ki..
atlayamadıkça kafayı yiyordum sevgili
