Sokakta buldum kendimi. Adımlarıma meydan okudu acılarım. Bir şekilde yaşamaya devam etmem gerekiyor. Hâlâ hayatta olmama kendi mi nasıl kabullendiririm bilmiyorum. Bileklerimle sürekli kavga eden ruhumla bi masaya oturup onun kesilmek istemeyeşine ikna etmem gerek. Çünkü zaten öleceksem ve eğer mutluluk diye bir şey varsa, zirvesine kadar çıkıp bileklerimi orda kesmeliyim. Ne zamandır böyle düşünüyorum bilmiyorum. Sanırım çok uzun zamandır kutsal bir şey sayıyorum intiharı. Her sabah beynimde sürekli kendini tekrarlayan bağırışlarla uyanıyorum. Kâbus denen şey, gözlerimi açtığımda başlıyor. Bu kısır döngüyü nasıl kırarım bilmiyorum. Yürüdüğüm sokaklar, telaşlı mutluluklarımın anılarını kusuyor yüzüme. Dili olsaydı eğer yüksek binaların, çatısından beni nasıl atmak istediklerini dinletirdim size. Melodi kuran taştan yaratıkların benden niye nefret ettiklerini açıklayamıyorum kendime. Bir gün çıkarsam güvercinlerin ayak izlerinin olduğu bir çatıya, sallandırırsam ayaklarımı, atlarsam aşağı derin bir nefes alarak.. ve yaşayamadığım mutluluklar gözümden kanayarak akarsa Tanrı'm, birde olurda gözden kaçırıp cennetine alırsan.. sonsuza kadar senden saklanacağım
