Ellerim hayata daha fazla tutunamayacağını bağırıyor yüzüme. Kıyamet alametler kuşatıyor beynimin etrafını. Sevgi denen şeye bir türlü inanamadım. Hiç aşıkta olamadım zaten. Sanırım küçükken babam duvarda kırdığı içki şişeleriyle yüreğimi parçalayarak almış duygularımı. Vücudumda beynimi gıdıklayan onlarca iz var, her biri teker teker kusuyor üzerime geçmişi. Geçmiş demişken, bir şekilde yüksek hızla gelen bir arabanın önüne atlayıp hafızamı kaybetmek gerek. Allah beni yaratırken biraz yorgundu sanırım, çünkü bir türlü kendimi güçlü hissedip dik yollarda koşamadım. Beni tanıyanlar bu olanlardan sonra nasıl yaşadığımı soruyorlar bana, onlara yaşamadığımı inandıramıyorum. Açıkçası elime bir silah alıp gecenin en sessiz anında büyük bir gürültüyle kafama büyük bir kurşun misafir etmek istiyorum. Her sabah aklımı delirten senaryolar kurup gözlerimin kanadığını hissetmek dayanılmaz bir hâl aldı çünkü. Bu aralar fazla sıkıcıyım, herkes için olmasamda olur. Sürekli anlamsızca ağlıyorum ve sürekli ciğerlerim boğazıma çıkıyor. Öldüğüm zaman şeytanla karşılaşırsam bir tek şey soracağım ona; "Herkesten sürekli saklandım, beni sana Allah'mı gösterdi?"
