Shed A Bullet For You

CHAPTER 4

CHRISTINE'S POV

Hanggang ngayon, nagaalala pa rin kami sa kalagayan ni Andrei. Hindi pa rin siya nagigising at hindi pa rin sinasabi sa amin kung ano ang totoong kalagayan niya. We are hoping that it's not anything severe kasi kami ang mapapagalitan at mapapahamak lalo na kapag nalamanan ito ng magulang ni Andrei. I'm not saying that we shouldn't tell this to his parents, it's still a part of their rights as parents to know the state of their child, my point is that, magiging masama ang image namin, lalo na nina JC na matagal ng kaibigan ni Andrei, sa mga magulang or sa kung sino man na kasama ni Andrei.

"Saan kayo pupunta, Tan?" narinig kong tanong ni JC kay Tristan at Ryan. Napatingin ako sakanila kaya nakita kong papalayo na sila sa amin.

"Diyan lang sa baba, bibili lang kami ng pagkain, nagugutom na kami." Sagot sa amin ni Tristan. Tumango lang naman si Ryan

"Sama kami, nakakagutom na rin." Napatingin ako kay JC at kaagad akong napataas ng kilay. Did I just hear him right? Nananahimik ako dito tapos mandadamay siya? Anong kami? Gago ba siya? May sarili naman siyang paa, wala naman sa akin ang paa niya. Pero bago pa man ako makatanggi, hinila niya na ako patayo at pumunta na kami sa baba gamit ang hagdan.

"Bakit 'di na lang tayo nagelevator? Nakakatamad gumamit ng hagdan tapos nakakapagod pa." reklamo ni JC

"Ang lakas makapagreklamo, siya naman humila sa akin papunta dito. Siya rin naman dahilan kung bakit sumunod si Tristan, naku kahit kailan ka talaga Domingo, napakaarte mo." Mahina kong usal pero mukhang narinig niya ako because he immediately gave me a death glare.

Nakarating na kami sa lobby ng hospital na puro reklamo lang ni JC ang nagpaingay sa amin. Napapailing na lang kaming tatlo nila Tristan at hinayaan siya magsalita.

"Nasaan pala si Claude?" Tanong ko, napatingin naman sa akin ang tatlo. Kanina pa kasi namin hindi kasama si Claude.

"Baka nasa room ni Andrei, siya ang kasama namin kanina sa pagbantay eh." sagot sa akin ni Ryan.

"Dalhan na lang din natin siya ng pagkain, baka nagugutom na rin siya." Sabi ko, sinamaan naman ako ng tingin ni JC. Problema nung lalaking 'yun? Napakaattitude naman nito, kalalaking tao.

We were about to exit the hospital but we stopped when we heard an unfamiliar and melodious voice. It wasn't the voice that stopped us, but because of the question.

"Can I please know the room number of Andrei Raciles?" that's the question that caught our attention. Tiningnan ko si JC at Tristan but they also seem puzzled. I looked at the owner of such voice and when I saw her, I was stunned, she has a gorgeous face and a kind of beauty that will leave anyone in awe.

"Room 472 po, you can use the elevator found over there." Sabi ng babaeng nakaassign sa information desk.

Hindi na kami natuloy sa pagbili ng pagkain dahil tuluyan na kaming binagabag sa kung sino nga ba talaga ang babaeng 'yun,kung ano ang ginagawa niya dito at sa kung sino siya sa buhay ni Andrei.

Ginamit namin ang katabing elevator upang mas mabilis kaming makarating sa room ni Andrei. As we were near the room, the sight shocked us. The girl was hugging Andrei! We entered the room and when they noticed our presence, they parted from their hug and after that, they still exchanged smiles as if it was a long time since they haven't seen each other.

"Care to explain, Andrei?" sabi ni JC habang naka taas ang kilay habang nakatingin kay Andrei. Naging balisa naman si Andrei at hindi makatingin kay JC o kahit sinuman saamin nina Tristan. Napabuntong hininga naman si Andrei bago magsalita.

"She's my---" sasabihin niya na sana sa amin ngunit naputol 'yun nang pumasok ang doktor.

"Looks like you have a new visitor, Mr. Raciles." the doctor said, close ba 'to sila ni Andrei?