Sessiz Çığlık

İLK TOHUM

14 Aralık 2004 Salı 00:30

   "Yardım edin, yardım edin! Kimse yok mu?" O korkunç yardım çığlıkları işte her şey o zaman başlamıştı. "Bırak beni, ne istiyorsun benden..." diye haykırış... "Seni istiyorum, güzelliğini istiyorum." diye dokunuş... Elini ağzına götürerek sesin kapanışı ve en sonunda koca bir sessizlik...

   Annem bunları yaşıyordu ilk tohumun atıldığı o gece. Ne kadar çabalasa da ne kadar uğraşsa da kurtulamamıştı. Bir kez kafasını vurarak tam kaçmışken o adam yine yakaladı annemi. Sonra olanlar oldu, en kötü olay yaşandı o gece. İşte her şeyin başladı o gün ilk tohum atılmıştı. İşte o gece annemin istismara uğradığı geceydi. İşte o gece 'Sessiz Çığlık'dı...

●●●

   Ambulans sirenleri ve ardından koşma sesleri belirdi. Annem hastahanede acil hemşiresiydi. Çok tatlı bir kadın: kapalı, kahverengi gözlü ve esmer güzeliydi. İşi en iyi yapanlardan iyi bir eğitim almış bilgisiyle adeta bir hemşireden çok farklıydı. İnsanlara yardım etmeyi çok severdi, belki de bundan dolayı hemşireydi. Annemin kulağına bir ses gelmişti: "Güüll! Güüll!" resepsiyondaki hemşire annemi çağırıyordu. Annem hemen koşar adımlarla resepsiyona doğru ilerledi. "Bir vaka var. Ambulansta geliyormuş hazırlan hemen." diye annemin hazırlanmasını istedi yüksek sesle. "Acil odasında boş yatak yok! Bugün vakalar arttı. Nereye koyacağız hastayı?" diye çaresizce düşünüyordu. Hafif yaralı bir hastayı kaldırsa... Ama hepsi otobüs kazasından ağır yaralı olarak çıkmışlardı. Hastahanenin içinde çok gürültülüydü. Hastaların acıyla inleme sesleri, hasta yakınlarının feryatları ve makinelerin sesleri... Bu gürültüde annem odaklanamıyor ve düşünemiyordu. Bir kenara oturdu ve çaresizce beklemeye başladı. Beklerken de bir yandan da hastaları süzüyordu.

   Uzaktan ambulans sirenleri duyulmaya başladı. İşte heyecan ve korku doruklara çıktı. Her şeye hazırlıklı olacaktı derken birden bir bağırma sesleri yükseldi. Annem seslere doğru ilerlemeye başladı. Ambulans acile gelmişti. Hasta araçtan indiriliyordu. Ama annem sese odaklanmış bir şekilde ilerliyordu. Ses bir adama aitti. Ağzından şu sesler çıkıyordu: "Kimse buradan çıkmayacak, eğer çıkar olursa bu hastahaneyi havaya uçururum." Annem korku dolu gözlerle canlı bombaya bakıyordu. Arkada ambulansla gelen hasta ve bu canlı bomba... Her şey bir an da değişmişti. Hastanın yanına gitmesi lazımdı. Birden her yer boşalmıştı. Annem ve canlı bomba göz göze geldiler. Adam sürekli bakıyordu. Annem göz önünde kalmıştı. Korkudan çığlık sesleri hastahaneyi ayağa kaldırmıştı. Adamın "Sessiz olun!" cümlesi yankılanıyordu koridorlarda. Annem fırsatı bulur bulmaz hastanın yanına gitmesi gerekirdi. Hasta çok kan kaybediyordu.

   Birden polis sirenleri duyulmaya başladı. Ses gittikçe artıyordu. Buraya geliyorlardı. Canlı bomba sürekli bağırıyordu. Herkes panik halindeydi. Yere yatmış bir vaziyette bekliyorlardı. Polisler hastanenin her yerini sarmışlardı. Özel birimler dahi gelmişti. Bu annem için iyi bir fırsat olabilirdi, ki oldu da. Adamın dikkatini polisler çekmişti. Hemen hastanın yanına koştu. Doktorun yanına götürmesi lazımdı. Ama bir canlı bomba vardı hastahanede. Kendi yapamazdı. Deneyimi ve bilgisi yoktu. O bir hemşireydi. O acil hemşiresiydi.

   Annem çaresiz bir şekilde hastanın başında bekliyordu. Tam o sırada bir silah patlaması duyuldu. Herkes birden ayağa kalktı. Hiç bir şey gözükmüyordu. Kalabalığın yanına korkar adımlarla gitti. Parmak uçlarınla dikildi. Adam yerde yatıyordu. Etkisiz hale gelmişti. Hemen hastanın yanına gitti. Bir sedye boşalmıştı. Yardım alarak hastayı boş sedyeye taşıdılar. Koşar adımlarla cerrahiye doğru ilerledi. Hasta çok kan kaybetmişti. Çok kötü durumdaydı. Cerrahide kimse yoktu. Hiç bir doktor yoktu. Sanki terk edilmiş gibiydi. Yerde şişe kırığı vardı. Bu bir batikondu. Burada bir olay olmuş olmalıydı. Her yer dağılmıştı. Arkasında ayak sesleri geliyordu. Annem masadan pistüriyi aldı eline. Yavaşça arkasını döndü. Tam o sırada omzuna bir el deydi. Arkasına döndüğünde ise omzuna dokunan kişi genel cerrahi doktoru Tolga'ydı.