Her Şey Değişti

-4.BÖLÜM-

Kafamı onaylar biçimde salladım.

"Kazadan somra zaten çok kötü olduğumu biliyorsunuz.O geziye çıkmak benim fikrimdi ve herkesi benim fikrim öldürmüştü.Bu yüzden çok kötü hissediyordum.Kazadan sonra ağlamadığım saat yoktu sadece abimin yanında gizliyordum gözyaşlarımı.Kazadan sonraki 15 gün okula gelmemiştim.Ağlama krizlerim iyice artmış ve bu yüzden astımım iyice ilerlemişti.Kendime acı çektirmek istediğim için ilaçlarımı kullanmayı bırakmıştım.Sanırım kazadan 10 gün sonra abim kriz geçirirken görüp beni hastaneye götürmüştü.O günden sonra bıraksa keşke ölsem diyordum.Hiç biriniz bilmiyordunuz.Astımım arttığı için kortizonlu ilaçlar ve iğneler vurulmaya başladım.Sadece Kaan biliyordu.O iğneleri vurulduğum için her geçen gün daha çok irileşip kendimden iğreniyordum.Kaan bunu bile bile beni bıraktı.Gitme sebebini lise olarak biliyordunuz fakat o benim yüzümden gitti.Benden iğrendiğini söyleyip gitti."

Ağlamaya başladım.Öykü gelip bana sarılacakken "Lütfen yapma devam edemem"dedim.Onaylarcasına başını salladı.

"Liseye geçtiğimizde insanlar zaten bana iğrenerek bakıyordu.Çirkindim,yara almıştım.Kimse nedenini bilmeden yargılıyordu.Ölmek istiyordum fakat abim vardı bu derece bencil olmamalıydım değil mi?Ben onun o benim dayanak noktamdı.Fakat her gün ondan gizli kendime zarar vermeye çalışıyordum.O ilk bir yıl bacağıma makasla salak salak kesikler yapıyordum.Daha sonra abimin jiletlerini kullanmaya başladım.Sanırım 3 yıldır her gün kesintisiz yapıyordum,bazen kesiklerin üstünden geçiyor bazense yeni kesikler yapıyordum.Sen ne kadar olduğunu bilmiyordun Yiğit.Öykü her gün kollarımı kontrol ediyordu.Bugünse içimde ayrı bişey vardı.Sanki artık dayanamıyordum.Ailemin de Kaan'ın da gitmesinin sebebi de bendim belki küçüktük ama o benim çocukluğumdan beri yanımda olan insandı.En çok güvendiğimdi.Ailemse her şeyimdi.Onları ben gönderdim herkesi kendimden uzaklaştırdım.Yanımda bir tek siz kaldınız ve tabiki abim.

Bugünse içimde çok garip bir şey vardı.Kalbim bir değişik acıyordu.Ailemin ölüm tarihine bir hafta kaldığındandı sanırım ve ben artık bu yükü taşımak istemiyordum.Bunu şuan farkediyorum.

Abim sabah akşam gelmeyeceğini söyleyip çıkmıştı.Okuldan eve dönünce ağlamaya başladım.Yukarı çıkıp jiletlerimi çıkarttım bu sefer ölmek istiyordum ya ağlayarak kriz geçirerek nefessiz kalıp ölücektim ya da kan kaybından.Sonra Yiğit geldi işte gerisini biliyorsunuz."

Anlatmam bittiğinde ağlamam şiddetlenmişti.İkisi de gelip bana sarıldı.Bu gerçekten huzur veriyordu.

Gözlerimi açtığımda kafamın Yiğit'in göğsünde,Öykü'ün kafasınında ben karnımda olduğunu gördüm.Onlarla böyle olmayı gerçekten özlemiştim.Gülümsedim.

Önce eğilip Öykü'nün yanağını öptüm.Sonra kafamı kaldırıp Yiğit'in yanağını.İkisi de uyanınca kalktık.Saat 23.00 dı.Nasıl bu kadar uyuduk ben de bilmiyorum.

Yiğit koltuktan sıkıntılı bir şekilde bana baktı.

"Ada son bir şey öğrenmek daha doğrusu görmek istiyorum"

"Evet?"

"Kesiklerinin hepsini gösterir misin bana?"

Gözlerinin içine baktım acı çeker bir hali vardı.Fakat gözleri aynı zamanda yalvarıyordu.Kafamı salladım.Bir dakika işareti yapıp yukarı çıktım.Kısa pijama şortlarımdan ve askılılarımdan birini giyip aşağı indim.

Öykü bizi izliyordu.

Yanına gelip oturduğumda önce kollarıma baktı.Gözleri fal taşı gibi açılmıştı.Bütün kesiklerime dokundu nerdeyse.Sonra bacaklarıma baktı.O sırada avcumda bir ıslaklık hissettim.Yiğit bugün 2.kez ağlıyordu.

"Başka var mı?"diye sordu.Söyleyip söylememek arasında kaldım.

Öykü "Ada ondan bir şey gizleme"diyince karnımı açtım.

"Bu kadar"dedim.Yiğit yüzüme baktı.Sıkıca sarıldı.

"Bunların hepsinin geçmesi için elimden geleni yapacağım.Her şeyi üçümüz birlikte değistireceğiz"dedi.İkisine de sıcacık gülümsedim.

"Teşekkür ederim,iyiki varsınız."