I walk through the crowded street of Maneesa as I wore my mask on. Everything suddenly became different since that day-- when the news flash about the deadly virus that came from our neighbor country and it already reach our land. The citizen was alarmed, paranoid and scared. Those feelings build a strong emotion to everyone. Anger. At isa ako mga nakaramdam non.
I blame those people from the north of our country because they started it all. Their immorality towards animals caused the virus. Well, obviously its their karma pero bakit kailangang mandamay pa sila ng ibang taong walang kinalaman sa mga ginagawa nila? Bakit kailangan naming madamay sa problema nila?
Tsk. Kung bakit ba kasi patuloy na pinapayagang pumunta dito ang mga turistang iyan. Ginawa pang evacuation center ang bansa!
Kumuha ako ng alcohol sa sling bag ko at ibinuhos iyon sa kamay ko. Everyones conscious 'bout cleanliness now. Well except for those people who new nothing, who lives in the streets or maybe those who lives in the mountain.
Marami na akong nakitang mga pulubi at ignoranteng tao na walang alam sa kumakalat na virus sa buong mundo. Sa tuwing nararanasan ko iyon ay wala akong ibang nararamdaman kundi panghuhusga mula sa mga taong pinagmulan ng virus. Inosente man o hindi nahuhusgahan sila. Dahil totoo naman...
It's their fault. There's no one to blame but them!
I shut my eyes tightly before walking towards the bus terminal.
May biglang humarang sa harap ko. Lalaking nakamask at isang batang babae. Tinitigan ko sila at nakita kong hindi sila mapakali at masyadong nakayuko. Nakalahad din ang kanyang nanginginig na kamay na may nakaplastic na facemask.
"Ahm.." garalgal ang boses ng lalaki at namamasa ang mga mata.
Tinaasan ko siya ng kilay kahit hindi niya kita.
"Yes?"
"Could y-you please ahm..ah--"
"Hoy! Sinabi nang umalis ka! Hindi ka ba makaintindi ha? Bobo! Bumalik ka sa pinanggalian niyo, at magpakamatay doon. Mga salot kayo!" Sigaw ng lalaking tindero ang pumuno sa pandinig ko at ibang tao na nakikiusosyo na nakapalibot sa amin. Galit na galit siya na parang konting kibot nalang papatayin niya na itong dalawang nasa harap ko.
Tiningnan ko ulit ang mga nasa harap ko. Nakayuko at nagpapanic. Hindi alam ang gagawin. Natulala ako at walang nagawa habang kinukutya siya ng mga tao. Napako ang tingin ko sa dalawang ito na patuloy na bumubulong ng kapatawaran sa mga taong bulag at bingi sa pag-unawa.
"Alis! Salot!"
"S-sorry. Sorry."
"Wag kayong magpakalat dito! Layas!"
"I'm sorry"
"Mga hayop!"
Unti-unti silang naglakad palayo hanggang sa pati ako na tatanungin nila ay nilagpasan. Sinundan ko sila ng habang nakatitig ang mga taong dinadaanan nila. Puro pandidiri, galit, gigil at iilan lang ang naaawa ngunit hindi man lang sila tinulungan.
I breathe heavily then go to the nearest fastfood restaurant. Nagbago ang isip ko, mamaya nalang ako uuwi. Naglakad ko pabalik. Umorder agad ako pero kamalasmalasang wala ng upuan kaya kinapalan ko na ang mukha kong makiupo sa ibang table.
"Can I share a table with you?" maayos ang pakikitungo ko sa kanila at ngumiti pa ng malapad ng tumango sila.
Kumain na ako pero kapansin-pansin na sunod-sunod ang pagsubo ng lalaki at binubulongan niya rin ang batang kasama niya na bilisan sa pagkain kahit na halos mabulunan na ito.
"Faster so we can get out now," mahina pero sapat para marinig ko.
Hindi ko sila pinansin pero kusang umangat ang tingin ko nang sunod-sunod na umubo ang lalaki pero nakatakip naman ang kamay. Pero..pero kahit na!
Lumaki ang mata ko at kinabahan.
" Uh,Sir?" Nagulat ang lalaki sa'kin at agad nagpanic.
"Not sick. Promise, I'm no sick." Mabilis ang pag kumpas ng kamay at parang pinapaintindi sa akin ang nakita.
"I'm sorry. I-I'm very very sorry..."
Muli ay natulala ako. These people..
Namalayan ko nalang na wala na sila sa harap ko. Ako nalang ang natira sa table. Luminga ako pero wala ng bakas nila. Binalik ko ulit ang mata ko sa table.
May facemask din sa gilid ng pinggan ko.
Pilit kong pinigilan ang luha kong gusto nang kumawala. Kinuha ko ang facemask at nakita ang salitang nakasulat gamit ang ballpen. Hindi pantay ang linya ng bawat letra kaya nasisiguro kong nanginginig ang nagsulat nito.
Sorry for causing virus, its all our fault. Forgive us for being here, we just wanted to live.
And that was it. I suddenly felt sad, guilty and selfish.
I realized something...
Yes, they caused it all. They were the one to blame but not all of them did it. Most of them were just victims of the virus that some of them created. It is not their fault to be the root of the virus. It is not their fault that they are born in that country. They went here in Cephona (current name of our country) and abandoned their own country because the other country already banned them and the only left is ours. Just like us, they also want to survive, to live and start a new to forget those traumatic experience.
Winaksi ko ang mga naisip ko at hinayaan ang mask ng mag-amang ibinigay sa'kin.
May mas nangangailangan noon kesa sa'kin.
Pagkatapos kumain lumabas na ako sa fast food restaurant at umuwi na.
Habang nasa bus,nakatitig lang ako sa daan at sinandal ang ulo sa bintana. May nakita pa akong nagkakagulohan sa tabi ng kalasada at isang babaeng nakahiga parang kinukumbulsyon. Nakakabahala. Pero hindi ko nalang pinansin hanggang sa marinig ko na lang ang kaninang lalaki na katabi ko. Nagpapanic bumaba. May dala siyang attache case at sobrang ang pananamit. Ni hindi pa nga nakakalayo ang byahe ng bus.
Iba na talaga ang nangyayari sa mundo.
Binagsak ko ang katawan ko pagkarating sa bahay at saka natulog.
Little did I know that maybe this is the last time that I will sleep soundly.
BINABASA MO ANG
The Destruction (ON-GOING)
General Fiction"This world becomes hell for everyone..." Samy Rose Ventura together with her group mates and her brother, Sander Ros Ventura will experience an unexpected event. They have no choice but to survive or... Die.
