The Destruction (ON-GOING)

#3- Call

"Tsk, sawa na ko rito." Turan ko matapos sulyapan ang cup noodles sa lamesita.

"Same"

Nasa sala kami ngayon. Parehong nakatitig lang sa pagkaing nasa harap, umay na umay na talaga kami.Nung unang linggo matapos mapanood ang balita chill- chill lang kami dito sa bahay, hindi na kami nagtangkang lumabas. We did video games, movie marathon, kain junkfoods and more. Nakapagbonding kami as siblings and we really enjoyed each others vibes unlike before na laging busy at may sariling gala. Siguro may maganda ring naidulot ang trahedyang nangyari sa bansa namin. Pero pagdating ng ikalawa hanggang ikaapat na linggo dito sa loob ng bahay ay hindi na nakakatuwa. Ang mga security guards sa subdivision ay mahihigpit din at hindi basta nagpapalabas ng mga tao sa gate. Bawal ka rin nilang makitang pagala-gala sa kalsada kaya buryong buryo na kami rito. Hindi na nakakaenjoy.

Ngayon nanonood na naman kami ng television. Nakakasawa na..

I froze as we watch the flash news today. The're interviewing  people who keeps on staying outside their houses. It was sad coz not all people are on the same status in life. They're taking risk to feed themselves and their families. Sinabayan pa ng ibang calamities ang virus ngayon kaya mas lalong nahihirapan ang lahat. The infected cases of virus in Philippines were rising fastly. In just a month, it already reach a thousands of infected. However, we're still thankful kasi hindi ganun kadami sa ibang bansa na umabot na sa hundred thousands.

The president ordered a total lockdown in our country for six months. No malls or other buildings were allowed to open in a span of time. The president release a huge amount of money for the food packs so that we're going to recieve a relief goods every week.

Malapit na maubos ang stock namin dahil ang huling grocery namin ay last month pa. Ngayon, mahigit dalawang linggo na kaming kumakain ng cup noodles, junkfoods and energy bars dahil yun nalang ang natira sa'min.

"Kelan kaya mamimigay ng relief goods sa'tin?" si kuya.

"Huwag ka na umasa," bumuntong hininga ako saka nagpatuloy."Hindi yun makakaabot dito, malalaki kasi bahay dito."

"Unfair."

Nagtawanan kami.

"May bigas pa ba? Saing tayo? Alam ko may sardinas pa eh isa."suggest ko. Talagang nakakasawa ang noodles kaya kung pwede toyo at kanin nalang.

Yes, you may call us ignorant, naranasan naming kumain ng sardinas for the first time in our life, nalaman kong masarap naman pala ang sardinas lalo na kung spicy. Maaarte lang talaga kami dati. Now, tatahakin na namin ang ulam ng mga dukha na toyo, asin, mantika, asukal at gatas. Ang mga ito ang nagmulat sa mga mata ko na kahit ang simpleng sangkap ay magdudulot sayo ng tuwa lalo na kung first time mo ito matitikman o wala ka na talagang choice.Napanood yun namin ni kuya sa youtube at yun ang pinagtatyagaan namin. Nakakatawa lang na nagawa nga namin na kumain ng ganun.

"Huwag na," nagsimula na pala siyang kumain ng noodles. " Mamaya nalang gabi. We need to save dude."

Umirap ako. "Whatever."

--

Mabilis ang naging takbo ng oras, ngayon ay nasa kwarto na ko. Madilim at tanging lamp lang sa side table ang nagbibigay liwanag. Kinuha ko ang phone ko.

"Hey" I said over the phone.

"Oh?"

"Good night, have a sweet nightmare." I said then close my eyes. I heard him laughed at minura pa ako. Siraulo.

"You too."

Binaba ko na ang tawag saka nilagay ang cellphone sa side table. Si kuya ang tinawagan ko para magsabi na goodnight. Masyado kasi kaming tamad para pumunta sa kwarto ng bawat isa kaya idinaan nalang sa tawag. Nakasanayan na rin kasi. Bukod pa roon, naiinis pa rin ako dahil ako ang naghugas ng lahat ng pinggan namin mula kaninang umaga. Wala na rin kaming yaya na pumupunta rito. Hindi nagtagal ay nilamon na agad ako ng antok siguro dahil na rin sa pagod.

Naalipungatan ako nang marinig ko ang mabilis at malakas na katok. Tiningnan ko ang phone ko. It's 2:45 am.

Bumangon ako.

"Ano ba?! Peste!" Sigaw ko sa damuho kung kuya nang binuksan ko ang pinto ng kwarto ko.

"Si Mom and Dad tumawag!" Sabi niya at binuksan ang ilaw saka umupo sa kama ko. Sinundan ko siya.

Mabilis akong sumisik sa kanya para makita rin ako sa camera.

"Mom? Dad?"

Halos maiyak ako sa tuwa nung makita ko sila. It's been a long time since the last I saw them. I miss them so much!

Their strict looking serious face and their voice, I miss it!

Kinumusta sila ni kuya hanggang sa ako naman ang nagsalita.

"Where are you? And why are you with Dad? Hindi ba magkaiba kayo ng hospital--" naputol ang marami ko pang tanong.

Mom smiled then answered. "We're on a same lab now. Wala ito sa Hospital and we're doing our best to make the best cure for the virus."

Natulala ako. I almost forgot about that. My parents are frontliners, they were doing everything to find a cure while we are here staying at home and enjoying the day. Gusto kong sabihin na umuwi na sila at magstay nalang dito sa bahay but I know It will be a selfish act. Everyone needs them. I smiled as we listen to our parents words for us.

"Take care, Mom and Dad." We said.

"You too, sweetie"

We talked a little bit more until they said goodbye because their short break is done. I wonder when will they call again.

" Don't worry, Son. Malapit na akong umuwi diyan. I will get you two and bring here so that we will be sure that you're safe." Dad said before they end the call. Yun ang pinanghahawakan ko sa ngayon.

"Do you think they will make it?" Si kuya na kaharap ko ngayon.

I smiled. "I trust them."

I know this time that that will happen because it talks about our safety, our life. Alam ko rin na pareho kami ng nararamdaman ni kuya ngayon. Labis na saya,umaasa, at nagtitiwala.

Dito na rin natulog si kuya.

Ngayong araw na 'to, sa kabila ng masamang nangyayari at hinagpis ng mga tao, natulog kami ng kuya ko ng magkatabi at may sayang hindi mapapantayan ng sinumang anak na naghihintay sa kaniyang magulang.