Hayatı tanıdığımı sanıyordum nede olsa her türlü yüzünü göstermişti bana hayat iyiliği de kötülügüde varlıgıda yokluguda merhametide aciyıca ardından ne kadar çok istesemde iyi biri kalamadıgimi anlatmıştı hayat yalancının tekiydim ben fafuğada mehfiyede yalan söylemiştim ikisindende gerçekleri saklamistim
Annelerimden birine olan borcumu kapatıyım detken diğerine borçlu kalıyordum en kötüsude kenfime ihanet etmiştım artık çok kötü bir kızdım ne iyiliģim kalmıştı ne de dürüstlüğüm kurtulmak için çabalarken daha çok derine batiyordum temiz kalmaya çalışirken daha çok kirleniyordum meğer hayatın bilmediğim ne kadar çok yüzü varmış ayağımın altındakı bataklık beni dahada derine çekiyordu ben kendimi yanlış mi tanımıyordum insanlara yanlış olan asıl ben miydim
