Ronheim kasabasının 32 yaşındaki sevilen adamı ve bir mimar olan David Archer, nedendir bilinmez aylardır uykusuzdur. 21 Mart 1972'ye dek Ronheim denilen bu kasaba o güne kadar huzurlu bir yerdi. 26 yaşında serseri ruhlu bir marangoz olan Devlin Dal...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Soluksuz esen rüzgarın eteklerine doğru çok sert geçecek bir yolculuk...
Bundan yolculuğun hemen öncesinde...
Ronheim kasabasına 740 mil uzaklıkta bir sanayi şehri olan Cleverland' da iş amaçlı bulunan mimar David Archer, ''Sleepcat'' adlı bir ayakkabı firmasının bir işini almıştır. Ve birazdan Ronheim' doğrı yola çıkacaktır. İyi biten bir iş görüşmesinden sonra ''Lorenz'' adlı mütevazi bir lokantada atıştırmalık bir şeyler söyler. Ve bu David'in Lorenz'e ilk uğrayışı değildir. David Cleverland'a her uğradığında özellikle bu lokantada karnını doyurmayı seçmektedir. Çünkü bu mekana ilk uğradığından beri aklından çıkmayan garson Sandy'ye kendisini bunu henüz farketmese de içten içe aşık olmuştur. Her gelişinde bu seferde olduğu gibi Sandy ile birkaç sohbet etme çabası onu iyi hissetmeye yeterdi de artıyordur bile.
Fakat o 21 Mart 1972 günü, orada biraz daha kalmak yerine Ronheim'e hemen yola çıktığına kelimenin tam anlamıyla pişman olacaktır.
Ve David Lorenz'den ayırılır ayrılmaz pencereden arkasından Sandy'nin onu izlediğini hiç farketmemiştir bile. Acaba Sandy'de David'e karşı bir şeyler hissediyor mudur? Sandy'den yiyecekleri paket yaptırdıktan sonra dolu elleri ile aracına ilerlemektedir. Sağ dirseğini cebinden anahtarını almak için arabanın sürücü kapısına doğru dayandırır. Kapıyı açar açmaz ise elindeki paketleri hışımla yandaki koltuğa doğru fırlatır. Gözleri ise hafif buğulanmıştır. Ve direksiyona oturduktan sonra tam da kontak'ı çalıştıracaktır ki bir anda geçmişten bir anısını hatırlamaya başlar...
18 yıl önce....
13 Ekim 1954,Ateş, duman ve bulutların altında gün batımından olsa gerek koyu lacivert bir gölün kenarında, sarı bir çadırın etrafında ardına kahkahalar yükselir....Şarabın o mayhoş etkisi o zamanlar 14 yaşında olan David'in anne ve babasına güzel anlar geçirtiyordur. David' de gölün etrafında uçurmasını uçurmakla meşguldür. O sırada ise ebeveynleri karşılıklı uzun uzadıya hayaller ve hayatlar üzerine sohbete dalmışlardır. Annesi Miranda'nın okyanus mavisi gözleri ve dalgalı sarı saçları ister istemez babası Gene' e hayaller kurduruyordur. Ancak çok güzel başlayan o günün devamında David'in bildiği tüm hayatı karanlığa gömülecektir.
Ve şimdi bunları düşünme sırası değildir. David bir an önce bu ruh halinden arınmak istemektedir. Ve nihayet -Ford Galaxie 500- model aracın kontağını çalıştırır ve Ronheim Kasabasına doğru yol alır...
Bu uzun yolculuk için David teyp çalarından rastgele bir frekans seçer. ''Shelley Fabares'dan Johnny Angel'' parçası çalmaktadır. Bu anne ve babasının birlikte dinledikleri ve dans ettikleri ilk şarkıdır. David ise bu şarkıyı en son duyduğunda tüm göğü inleten bir kasırganın çığlıklarında hapsolmuştur. Çalan bu şarkıdan kurtulmaya çalışsada bu şarkı tekrar tekrar çalmaya devam eder. Elleri sinirden titremeye, göz bebekleride büyümeye başlar. David teyp çalarında çalan müziği ise bir türlü kapatamaz. Sesi gittikçe yükselen bu sağır etmeye başlayan müzikten kurtulmak için aracını durdurur. Ancak kapatmak için bastığı düğmelerin hiçbirisi yaramaz. Teyp çaları defalarca yumruklamış olsa da müzik bir türlü kesilmemiştir. Tüm bunlarda sonuç vermeyince teyp çaları yerinden söker. Nihayet David aradığı sessizliği biraz geçte olsa bulmuştur. Ve şimdi hafif bir gülümseme ile aracını çalıştırıp yoluna devam eder. Yüzündeki tebessüme bakılırsa sanki bir zafer kazanmış gibi görünmektedir. Fakat yüzündeki bu tebessüm çok fazla sürmeyecektir. Bundan yalnızca 7 mil sonra ''Johnny Angel'' parçası yeniden çalmaya başlayacak ve asla kesilmeyecektir. Sessizliğin bitmesine 120 saniye kalan bu anlarda ise David, böyle gerildiği anlar için sakladığı ''Arturo Fuente'' marka keyif purosunu yakar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Tam da bu sırada David, şarkının çaldığı 13 Ekim 1954 yılına, çocukluğunu tamamiyle bitiren o karanlık güne gitmiştir..
17 başarısız denemeden sonra David göl kenarında sohbet eden annesi Miranda ve babası Gene'e doğru koşar ve onlara ve uçurmayı bir türlü uçuramadığından yakınır. Bu esnada ise babasının dinlediği radyodan hava durumu haberleri gelir. Buna göre bölgeyi etkisi altına alacak şiddetli rüzgarlardan bahsedilir. Babası Gene ise bu duydukları hava tahmininden sonra David'e dönerek ''Bak bu sen ve uçurtman için iyi haber işte evlat'' (hafif alaycı bir gülümsemeden sonra David'in kafasını okşar). Bundan sonraki 10 dk içerisinde ise akılalmaz olaylar yaşanacaktır.....
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
