Het begin van het Einde.

Hoofdstuk 1

Het was weer koud maar hij was eraan gewend. Het sneeuwde harder dan hij gewend was. Het was weer zo'n avond. Hij zou willen dat het terug was zoals vroeger. Maar na een paar minuten besefte hij dat hij daar beter niet aan vroeger kon denken. Als je nog altijd leeft en denkt dat het ooit terug zal zijn zoals vroeger dan kan je jezelf beter uit je lijden verlossen. Het tijdperk is zo veranderd dat de rijkste personen op aarde niets meer te zeggen hebben. Er leven waarschijnlijk maar 300 mannen en vrouwen in België. Je overleefd het hier niet zonder wapens, eten, drinken en een veilige verblijfplaats. Hij at een beetje van zijn voorraad eten die hij een paar dagen geleden had opgeslagen. Hij ging het huis in en zag dat er niets was veranderd. Toch nam hij zijn pistool voor de zekerheid. Hij inspecteerde alle kamers en merkte dat er niemand was. Hij dacht verder aan het leven van vroeger toen ze nog spraken van klimaatopwarming enz. Die we nu wel zouden kunnen gebruiken. Het was geen tijd om aan vroeger te denken maar toch dacht hij eraan, omdat hij even wat hoop nodig had. Hij zou ook de radio kunnen opzetten en naar de Engelse radiozender; "Hot The" kunnen luisteren maar hij had daar geen zin in. Hij wilde gewoon een rustig gesprek hebben met zichzelf over de komende dagen die weer zeer hard zouden worden. Hij nam de plattegrond van het landschap in Herentals en merkte dat er werd geschreeuwd een paar huizen verder. Dit zou niet kunnen, want hij had alle mensen daar al vermoord, of die waren doodgegaan aan de kou. Maar dit waren niet zomaar mensen hoorde hij toen hij nog een motor hoorde rijden, dit waren Deathcounters. Deze clan zoals ze het noemde waren in de meerderheid en vermoorde iedereen die op hun pad kwam. Vrouw of man, kind of volwassen, dik of dun het maakte niet uit voor hun als je niet met hen meewerkte was je tegen hen. Hij legde de kaart terug waar hij lag en probeerde te horen wat ze zeiden. Hij kon niet veel horen buiten dat ze deuren intrapte of mensen neerschoten. Dit waren de poppen die hij had klaargelegd voor als iemand iets in het huis kwam stelen. Nu hij wist dat ze er waren en zij wisten dat hij er was nam hij mijn pistool en ging hij in een tactvolle positie zitten waarvan hij ze perfect kon beschieten. Zij hadden waarschijnlijk ook wapens die zijn zouden kunnen doden in een paar minuten als hij niet oplette. Maar hij was ooit agent en had al veel gewapende personen kunnen arresteren dus zou dit zeer gemakkelijk zijn. Zij waren waarschijnlijk zeer onbekwaam met hun wapens. Aan de stemmen te horen waren ze met z'n drieën en nog maar twee huizen van zijn vandaan. Hij bleef zo stil mogelijk zitten op mijn plaats. Hij wilde mezelf niet verraden door een onverwachte beweging. Ze waren zo dichtbij dat hij ze kon horen. Hij hoorde hun voedstappen, hun ademhaling en hij kon hun wantrouwen ruiken. Ze hadden het waarschijnlijk over het feit dat alle huizen in de buurt waren leeggeroofd en e poppen die op mensen leken lagen. Ze wisten dat hij bestond. Maar ze wisten niet waar hij was. Dus hij had een intellectuele voorsprong. Ze stonden voor de deur telde af en zodra ze de deur opende schoot hij er één in het hoofd. Die viel met zijn levenloze lichaam op de andere twee. Ze duwde hun compagnon van hun af namen hun pistolen en schoten op me. Maar in deze tijd had hij er alweer één in de ribben geschoten. Die zou even niets meer kunnen uitvoeren. De laatste voelde zich waarschijnlijk erg zelfverzekerd want hij kwam achter de trap vandaan rende naar me toe maar ging door aan een schot in het hoofd. De Deathcounter die hij in de ribben had geschoten schoot hij nog eens in het hoofd om hem af te maken. Wij, alle levende mensen hadden maar één regel: als iemand gewond raakt of verwond moet je hem afmaken als respect. En deze regel leefde iedereen na om het feit dat je anders gedood wordt door de kou of door de beesten die hier ronddoolde. Hij wist dat hij ontdekt was en daarom beter kon vertrekken. Het zou toch beter zijn dat hij weggaan. Hij nam een brommer van de Deathcounters en reed zo snel mogelijk weg. Hij reed en reed en keek niet om. Er begon een ijsstorm (een storm waarin er ijs zo groot als bakstenen rondvliegen) maar hij reed door. Hij hoorde wolven huilen. Hij wist dat dit een zeer foute beslissing was maar hij ging toch door. Hij bibberde op de motor en probeerde zich op te warmen aan de motor. Hij bleef rijden naar de middle of no where. Hij reed verder een hoorde wolven hijgen in zijn nek. Hij nam zijn pistool en schoot een wolf naast hem. Het schot raakte in zijn neus en een spoor rode sneeuw lag een paar meter achter hem. Hij schoot die andere wolf naast hem ook maar dit schot raakte hem in het oog. Er spatte een beetje bloed op zijn vest. Hij vond dit niet erg. Hij ging door. Hij hoorde een angstaanjagende kreet die kwam van het noorden. Er werd een pad voor hem vrijgemaakt en hij reed door dit pad. Hij reed door en hij stopte niet. Op een gegeven moment kwam hij bij een labo. De deur van het labo vloog open en hij ging binnen. Hij keek achter hem en zag een grote schaduw van een wezen met rode ogen die blonken in het duisteren. Er kwam nog 1 kreet van het reusachtige wezen en het daarna vloog het weg. Hij blokkeerde de deuren van het labo en zocht naar een kamer die geschikt was om in te overnachten. Hij nestelde met een kamer die leek op een bibliotheek. Hij nam een boek uit de reusachtige kast en het was een resurge van de wetenschappers die hier werkte. Hij sloeg het open op de eerste pagina;