Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
𝐊olejny poranek niosący ze sobą pasmo nieszczęśliwych wypadków. Zbity kubek i poranione dłonie stanowiły poranny rytuał Gabriela, który przestał liczyć, ile wydał na nowe naczynia. Nie był to jednak jego główny problem — zdążył się przyzwyczaić do wiecznie zabandażowanych rąk i pytań "co ci się znowu stało?", udało mu się nawet wypracować wręcz doskonałe wytłumaczenie będące wrażliwą na zranienia skórą oraz kotem, którego notabene nie posiadał. Czasami miał ochotę na przygarnięcie jakiegoś dachowca, jednak bał się, że przez jego chorobę zwierzę znów trafi na ulicę, czego wolał uniknąć — w jego oczach nikt nie zasługiwał na takie życie.
𝐖ierzchem dłoni starł krew spływającą z kącika ust, komentując całą czynność zmęczonym westchnięciem. Utkwił spojrzenie swoich błękitnych oczu w zakrwawionych fiołkowych kwiatkach, których delikatny kolor w połączeniu z krwią oraz beżowymi płytkami przypominał scenę wyrwaną z książkowego romansu, którego tragedia była wyczuwalna już na samym początku. Pisarze są bezlitośni w miłości, a miłość jest bezlitosna sama w sobie, co nadaje tylko większego dramatu przedstawianym historiom. Gabriel sam pisał swoją, w której główną rolę skradła choroba, której fiołkowe kwiatki kradły mu każdy cenny oddech. Powoli i bezboleśnie rozrastała się w jego płucach, tworząc baśniowy ogród, który by żyć potrzebował nie odwzajemnionej miłości — a anioł miał jej pod dostatkiem. Darzył nią wiele wiele rzeczy, ale tylko jedna z nich powodowała jego powolną śmierć.
𝐖ciąż pamiętał ich pierwsze spotkanie.
𝐒zybsze bicie serca.
𝐏iekące policzki.
𝐃rżenie własnego głosu.
𝐒́wiat stanął dla niego w miejscu, kiedy Diabeł uratował go przed bolesnym upadkiem. Wtedy po raz pierwszy zaparło mu dech w piersi. Przerażenie łączyło się z nieokiełznaną ciekawością, tworząc mieszankę wybuchową, która była w stanie zniszczyć wszystko na swojej drodze. Z czasem przeradzając się w palące ich skóry pożądanie, które wyniszczało młodego Archanioła. Jednak nigdy by się nie przyznał, że to właśnie przebywanie z Lucyferem sprawia mu niewyobrażalny ból. Za bardzo pragnął jego uwagi, dotyku czy głosu, by powiedzieć, przez co traci oddech każdego poranka.
𝐖 nocy budził się zalany łzami, rozpaczliwie łapiąc oddech — fiołkowe kwiatki spokojnie leżały na jego poduszce, pozwalając, by ciepła krew wsiąknęła w biały materiał, który następnie zostanie wyrzucony i zastąpiony nowym. Kochał fiołki; zawsze wydawały mu się takie niewinne, jednak splamione jego posoką stawały się synonimem grzechu, który popełniał każdego dnia, dobrze znając konsekwencje. Anioły nie powinny grzeszyć, powinny być symbolem czystości, niewinności, a on był tego zaprzeczeniem, dlatego teraz za to płacił.
𝐏łacił za każdy skradziony Szatanowi pocałunek.
𝐙a każdy dotyk jego grzesznych dłoni na swym nieskalanym ciele.
𝐙a każdy raz, kiedy ich ciała łączyły się w jedno, a oni krzyczeli swoje imiona z rozkoszy.
𝐆abriel płacił za miłość, którą dał Panowi Piekła.
𝐉ednostronne uczucia zabijały, nie tylko w przenośni. Rozrywały płuca i wylewały się z ust w postaci pokrytych krwią płatków, które z każdym dniem coraz bardziej zabijały. Tysiące wylanych łez nie łagodziło bólu. Przedramiona rozdrapane do krwi nie dawały poczucia ulgi. Posoka kapiąca z brody na białą koszulę nie była symbolem miłości zapierającej oddech. Powolne umieranie stawało się rozpaczliwym błaganiem o szybką śmierć, skłaniało do potwornych czynów.
𝐏otwornym czynem Archanioła było milczenie.
𝐖 ciszy zmywał krew z ust, wypluwał fiołkowe kwiatki, zmieniał brudną koszulę. Bez słowa wychodził z łazienki, by po chwili do niej wrócić, zanosząc się zabijającym kaszlem. Jego płuca pokrył ogród tak gęsty, że powietrze z trudem się przez niego przedostawało. A coraz większa liczba maleńkich kwiatuszków opuszczała jego spierzchnięte usta.
𝐊iedy nie możesz wziąć oddechu, ogarnia cię panika. Gabriela też ogarnęła, kiedy leżąc na łóżku z tomikiem poezji nagle zabrakło mu powietrza. Rozpaczliwie próbował się ratować, jednak rośliny z chorą satysfakcją zamykały swój ogród w jego płucach. Wypluwał pojedyncze kwiatki, których fiolet został zastąpiony czerwienią, rozpływającą się po jego ustach.
𝐌iłość ma kolor czerwony.
𝐊rew ma kolor czerwony.
𝐎ba sprawiają ból.
𝐎ba powoli zabijają.
𝐌aleńkie, delikatne kwiatki wyrosły ze spierzchniętych ust i rozrosły się po całym ciele, sprawiając, że jego śmierć nabrała iście artystycznego brzmienia. Blade i zimne ciało pokryte wonnymi kwiatami, których kolor wprawiał zachwyt, spoczywało na bialutkiej pościeli. Ślady krwi również zostały pokryte roślinami, przez co nie było widać, jak długo umierał i jak się męczył.
𝐏iękno wymaga czasu, cierpliwości i nie raz cierpienia, jednak efekt końcowy wszystko wynagradza. Dlatego Anioł nie wyglądał jak nieszczęśliwie zakochany młodzieniec, lecz jak rzeźba, której twórca poświęcił godziny. Która miała być uhonorowaniem całej jego twórczości.
𝐇anahaki dba, by osoba na nią chora miała piękną śmierć.
𝐁y kwiaty rosnące w jej płucach miały szczególne znaczenie.
