Bir gün bir gün bir çocuk,
Milyarlarca canlının yaşadığı evrende, kendi iradesine sahip olan tek varlık olduğu varsayılan homo sapiens sapiens türünün 21. yüzyıl üyesi herhangi birinden bahsediyoruz.
Eve de gelmiş kimse yok.
Hapishaneden gelmiş belli ki. Gardiyanlar, cezalar, diğer mahkumlar... Sırtında belini büken mürekkep ve işlenmiş ağaç yığını.
Açmış bakmış dolabı,
Anne- baba kendi hapishanesinde. En azından bu mahkumlar işlenmiş ağaç yerine pamuk taşıyor. Pamuk, ağaçtan önemli.
Şeker de sanmış ilacı.
Yalan. İntihar aslında. Çocuk değil ki zaten. Büyümüş, kocaman adam olmuş. Öyle diyorlar. Hapishaneden salıverilmesine son 2 döngü kalmış. Mavi yuvarlak, sarı yuvarlağın etrafında sadece iki defa daha dönecekmiş.
Yemiş yemiş bitirmiş,
Hem de her şeyi. Pisboğaz derlermiş zaten ona. Kısaca pis. Pisboğaz uzunmuş çünkü. Oysaki insanlar kısaltmayı severmiş. Mesela eşcinsel yerine de ibne derlermiş ona. Daha kısa çünkü. İb-ne.
Akşama sancı başlamış.
Vücudunda kurtlar dolaşıyor gibiymiş. Kurtçuk değil ha, gerçek kurt. Pençelerini karnına geçiriyormuş çünkü, ordan anlamış. Çok acımış canı. Filmlerdekilerden farklıymış baya.
Kıvrım kıvrım kıvranmış,
Kurtlar gibi kıvranmış hem de. Bu sefer küçük olanlar. Kurtçuk. Çok terlemiş. Dedik ya, kıvranıyormuş çünkü. Midesi de bulanmış ama kusmamış. Fayanslar kir tutuyormuş çünkü. Annesi söylemiş, babası onu dövdüğünde akan kanın lekesini çıkaramadığı zaman. Fayanslar da işlenmiş pamukla alınıyormuş çünkü. Ama çocuk öyle değilmiş. O yüzden değersizmiş belki de.
Yaptığından utanmış?
İkinci yalan da buymuş işte.
Genç gitmiş, nefesi karşılığında dümdüz yatınca anca sığacağı bir ev vermişler, beyaz bir giysi, bir de tahtadan ev. Utanmazmış zaten, babası öyle demiş.
Annesi- babası da utanmamış. Ağlamışlar sadece. Ama acıdan değil. Acıdan olsa anlarmış çocuk çünkü. Kesin anlarmış.
Arkadaşları da utanmamış. Yani galiba, emin olamamış tam. Gözlerinde koskocaman, simsiyah gözlükler varmış çünkü.
Kimse utanmamış yaptığından.
İki gün sonra da unutulup gitmiş zaten.
